10.000 treden en oog in oog met een 8000-er!!!

Silence is a virtue that comes from within...

Hallo allemaal, we zijn weer terug in Pokhara na drie geweldig mooie wandeldagen in een adembenemende omgeving. Alle bureaucratische hobbels vallen in het niet wanneer zich de Himalaya in zijn volle pracht en tegelijk brute geweld aan je openbaart. Woorden die dit beschrijven schieten dan ineens even niet te binnen en dan ben ik meteen aan de ondertekst van deze blog. Wees er maar gerust even stil van, lullen er over kan altijd nog!!

De eerste wandeldag stond ik op met zoals Marcel zo mooi zegt "Shiva's revenge" ik noem het gewoon het "bruine monster" De hele nacht had ik latrinewacht gehad. Zelfs Imodium kon deze stroom narigheid niet tegenhouden. Toch maar alle moed bij elkaar geraapt en met knikkende knieen aan de tocht begonnen, maar bij de eerst volgende lodge aan de maten respijt gevraagd om even te gaan liggen om de antibiotica zijn werk te laten doen. Na vier uur slaap was de rust in mijn lijf weer gekeerd, het monster de nek omgedraaid en konden we onze tocht vervolgen.

Hierna de eerste etappe (zij het iets korter dan gehoopt) afgemaakt en ons opgemaakt voor de vroeg invallende nacht. Rond een uur of half acht gaat het licht uit, letterlijk en figuurlijk.

De volgende dag vroeg er uit, om zes uur gaat het licht weer aan en om de warmte te ontlopen is het raadzaam om vroeg te starten, dus om 7.30 uur de dijen en de kuiten opgestart voor de helse trip over Ulleri steps, een (volgens het boekje) 3250 treden hoge trap die leidt van 1200 meter hoogte naar 2960 meter hoogte. Dus een hoogteverschil van ruim 1,7 kilometer,
Prettige wedstrijd!! En dat werd het in volle glorie, we klommen en klommen, er kwam gewoon geen eind aan!

En als het nou een echte trap was! Maar het leken wel een hoop achter elkaar gegooide stapel keien, enkelbrekers.. Als ze mij zo'n trap zouden bouwen konden ze hun lol op met de rijdende rechter!!

Maar goed enkele keren geweldige uitzichten gehad over sawa's, watervallen, bamboe-bossen en wat nog meer, natuurlijk had dat kijken ook een secundair doel, we konden even op adem komen.

Oude infanteristen zitten niet met een trappetje meer of minder en om 14.30 liepen we hand in hand juichend Ghorepani in. Het zat er op en we konden ons laven aan een koude cola...

Het hotel dat ons was aanbevolen (1,50 euro per nacht) was een prachtig hotel met eengeweldige kok. Hij vertelde ons dat we de volgende ochtend naar Poon Hill moesten, nog eens 400 meter hoger, om daar de zonsopkomst boven de Annapurna-Range te aanschouwen.

Nou dat wilden we ons niet lasten ontnemen en na een onrustige slaap (soms ben je te moe om te slapen) werden we om 04.00 gewekt door de kok die al thee aan het maken was. Die zouden we boven krijgen. We gingen om 04.15 op pad met zaklantaarntjes. Zo mogelijk nog lastiger dan bij daglicht en waren als eersten op te top van Poon Hill en heel langzaam ontvouwde zich aan ons gezichtsveld iets dat ik nooit meer zal vergeten; Daulaghiri, Macchapuchhere, Annapurna en Annapurna South, en nog enkele andere Himalaya-reuzen die baadden in het opkomende ochtendzonnetje..

Heb er foto's van gemaakt, maar die geven niet zo'n beeld als er zijn, het voelen, het ruiken en het ondergaan van deze rustgevende ervaring...

Ineens valt alles in het niet en is het hele leven teruggebracht tot zijn eenvoudige schoonheid...

Een half uur heb ik er mijmerend van genoten onder het genot van een bakkie hete "black tea" en vervolgens zijn we weer teruggegaan naar het hotel om de schade te betalen, een ontbijtje van de kok te genieten en meteen op pad te gaan voor de volgende etappe, die zou leiden (of is het lijden) naar Ghandruk.

Een prachtige tocht door de Jungle, watervallen, bamboebossen, en weer veel, heel veel klimmen en dalen. De kuiten en de dijen schoten af en toe in de kramp door de verzuring van de Ulleri Steps, maar van stoppen knap je ook niet echt op, dus doorgaan was het devies.

Ook deze etappe was er een van grote klasse en om een uur of twee waren we in het volgende lodge. Hier moesten we het bed delen met ontelbare beestjes, en dus nog even de kiezen op elkaar tot de volgende, wat is 500 meter dan een eind!!

Hier hadden we een prachtig uitzicht op Macchapucchere (Fishtail Mountain) en waren we tevreden met een warme douche en een zacht bed. Om half acht ging het licht uit, letterlijk en figuurlijk...

Vandaag onze laatste etappe gedaan, vroeg starten (07.45) de pas er in, en doorbijten. Om 10.15 stempelden we de permits af en moesten we nog een half uur stompen tot de plaats waar de taxi ons voor 6 euro pp naar Pokhara zou brengen, waar andermaal een hete douche, een degelijke lunch en een internetmachine geduldig op ons wachtten.

Daar zijn we inmiddels aangeland en morgen zadelen we onze stalen rossen om ons terug te brengen naar Kathmandu waar we de laatste dagen van dit avontuur doorbrengen. Deze fietstocht zal twee dagen gaan duren, het is ongeveer 204 km dus twee dagetappes van 100 km.
De wegen zijn hier nergens recht, zelfs niet van de rechter naar de linkerkant, dus dat wordt ook weer een uitdaging.

Eentje die we niet uit de weg zullen gaan!

Tot de volgende blog....