14 liter water, 12 liter zweet en twee lekke banden....

Hallo allemaal,

We zijn weer terug in Kathmandu! We hebben het profiel van het zadel flink in de billen staan, want we hebben in twee dagen terug gefietst vanuit Pokhara naar Kathmandu..

De eerste dag zijn Marcel en ik om 06.45 uur vertrokken, Hans koos voor de bus.

Het doel was Mugling, dat ligt op ongeveer de helft van de totaal te rijden 205 kilometer.

Op zich niet veel als je dat horizontaal kunt afleggen, maar we kwamen er al snel in de praktijk achter dat de te fietsen weg in Nepal ligt, dat deel uitmaakt van de Himalaya.

Je raadt het al, lekkere afdalingen dus! Maar voordat je boven bent!! We hadden allebei al snel een lekke koppakking, zeker toen de zon mee ging doen.. En probeer dat maar eens voor te drinken, hele liters gooiden we naar binnen, en die liepen ons zo weer over het lijf, of er een directe verbinding bestond tussen de slokdarm en de porien. Dat water was weer een magneet voor het vele stof en roet dat de vele passerende voertuigen opgooiden en uitbraakten. Het lijkt wel of ze hier nog nooit van de groene kick hebben gehoord, in ieder geval, ze trekken zich er bar weinig van aan.

Luid toeterend baant men zich een weg door het landschap grote wolken roet uitbrakend.

Het klinkt allemaal idyllisch, maar langs de weg en dat is dan vlak langs de weg wonen mensen, oud?, jong, alles in soms lemen hutjes of hutjes van golfplaten. Geen verlichting (alsof dat zou helpen in een zwart geroete ruimte), kokend op een houtvuurtje in of net buiten de hut.

Ik denk niet dat deze mensen oud worden. Ironisch is dat je overal sigarettenreclame ziet met de bijtekst dat roken schadelijk is voor de gezondheid. 10 tegen 1 dat deze mensen weinig kans maken op een geslaagde claim als duidelijk wordt waar ze wonen.

Dit gezegd hebbend waren we redelijk vlot in Mugling, dat wil zeggen zond 13.30 uur. Omdat het wat vroeg was en Muglink voor ons synoniem is voor "Het rectum van Nepal", besloten we verder te fietsen en te kijken hoeveel we van de tweede etappe konden afsnoepen, we waren immers toch onderweg en alles wat je vandaag rijdt...

Zoals gezegd ploeterden we verder, het was naast smerig ook nog eens vreselijk heet en we waren inmiddels al een uur of tien aan het knallen. Beiden hadden we het eind in de bek en tijdens de laatste beklimming van die dag kwam ons een vrachtauto voorbij, zo langzaam dat we beiden zonder na te denken een ladder aan de zijkant beetpakten en deze keer een lift nemend van een door brute paardekrachten voorgedreven roetbrakende Nepalese Tata vrachtauto.

Waarlijk een genot en met kramp in de rechterarm van het vasthouden (volgens mij kon ik mijn enkels krabben zonder te bukken!) kwamen we langs een "Hotel"..

Ik schrijf het maar tussen aanhalingstekens, want we kwamen terecht in een soort van grote donkere muffe ruimte in de kelder, waar twee twee persoons bedden stonden.

Maar goed, na een beproeving van 135 kilometer fietsen in helse omstandigheden had ik zelfs met minder genoegen genomen en dus boekten we de kamer. Na een verkwikkende koude douche hebben we er gegeten van een soort buffet (leve de antibiotica!) en eerlijk is eerlijk, het was erg lekker. In de "eetzaal" liep een jong everzwijn, die had geluk dat we konden eten zoveel we wilden, want anders had hij er ook aan gegaan.

De volgende dag werden we allebei vroeg wakker, zodat we aan de laatste 75 kilometer naar Kathmandu konden beginnen. Een etappe als de eerste dag, korter, maar heftiger, omdat we over de bergrug moesten die Kathmandu omzoomt. Daar waar het kon hebben we dankbaar gebruik gemaakt van de roetbrakende toeterende monsters om ons een trekje naar boven te geven, hetgeen resulteerde in pijnlijke armen, maar ja, van zo stijl omhoog fietsen gaan ook je benen pijn doen, dus besloten we het fietsen en liften af te wisselen.

De weg is overigens erbarmelijk slecht, overal gaten en scheuren in de weg en het mag een wonder heten dat Marcel en ik samen slechts twee lekke banden hadden. Geluk bij een ongeluk: tijdens het plakken rust je ook en kun je er weer een litertje in gieten om het verloren zweet aan te vullen.

De 14 liter water hebben we per persoon op, 7 liter per man per dag. Die 12 liter zweet herleid ik uit de hoeveelheid afgescheiden "blaaswater"... Drinkwater is trouwens overal langs de weg lekker koud te verkrijgen, twee literflessen in de bidonhouders, zorgen dat er elke keer weer een wordt aangevuld. Kost 0,20 per liter.

Vanavond eten we weer fatsoenlijk, slapen in een schoon en fris bed en morgen gezond weer op. Dan plegen we onderhoud aan de fietsen en kijken we of we ze kunnen verkopen. Het bedrag voor het overgewicht (we hebben er bij elkaar al 250 euro pp voor betaald om ze mee te krijgen) overstijgt inmiddels de restwaarde van de fiets. En we moeten nog twee keer met het vliegtuig mee!!

Morgen verder, dan bericht ik over de uitzichtloosheid van het bestaan hier in Nepal.