woensdag 26 mei 2010
We komen er aan!!!
maandag 24 mei 2010
Durbar Square, ofwel Saddhu's en ander gespuis...
Hallo allemaal,
Vandaag een (tweede) bezoek gebracht aan Durbar Square. Dit plein is gelegen in het hart van het oude Kathmandu en herbergt de oudste gebouwen van de stad. De gebouwen waar in de oorsprong van de stad de regenten en de rijken woonden. Nu staan ze daar te staan, en worden als Nepalees erfgoed op kosten van Unesco bijgehouden om hun verhaal aan het nageslacht en de toeristen te vertellen.
Daar het een plaats is waar toeristen in grote getalen naar toe komen (er zijn er hier dan wel niet zo gigantisch veel in verband met de nog steeds dreigende onrust rond de Nationale Grondwet en de erkenning en integratie van de Maoistische verzetsstrijders) dolen er op Durbar Square een aantal vreemd uitgedoste figuren rond (zie plaatje).
Dit zijn de zogenaamde Saddhu's, "heilige mannen".
Ze poseren gewillig en vragen daar dan een paar rupia's voor of ze besluipen je en voor je er erg in hebt heb je een rode stip tussen je ogen en een gedroogd Afrikaantje in je haar.
Daar ik een gewaarschuwd mens was lukte hen dit niet en betalen voor een foto is er niet bij.
Bovendien had ik al een paar prachtige foto's van Saddhu's en had deze stropers dus niet nodig om mijn fotoboek op te leuken.
"Heilige mannen" is overigens teveel eer, er is meer nodig dan een oranje laken om je lijf, een knotje in je haar en wat overdadige verf op je toet! (Pipo in het midden heeft tegenwoordig een langere baard, waarvan de onderste helft ook met oranje kleurstof is bewerkt en met twee elastiekjes in een soort omgekeerde "V" onder zijn kin zwabbert.)
Niet alleen de Saddhu's dringen zich op, ook allerhande "rotzooi" verkopers en bedelaars passeren de revue.
Ze hebben een feilloos oog voor zelfs de geringste verandering in je loopsnelheid, zodra je ook maar iets inhoudt, zien ze daar een koopimpuls in en bijten ze zich als een teek in je vast om je van alles aan te smeren. Dat varieert van kettingen, tot kleine jankende viooltjes, van houten olifantjes tot kleine tasjes, van houten schaakspelletjes tot hasj.
In niets van dit alles zijn we geinteresseerd, maar de vasthoudendheid van de heren en dames is legendarisch.
Je moet er even doorheen, maar het is een wijze leerschool voor al het andere gespuis dat zich in Nederland tot je wendt via telefoon of voordeur, want deze praktijken zijn van over de gehele aardkloot.
De bedelaars zijn van het ergste allooi, in tegenstelling tot de verkopers houden ze alleen hun hand op en bieden zelfs niet eens rommel ter compensatie aan.
Deze bedelaars varieren in soort, je hebt de verminkten, de verhalen gaan dat arme gezinnen soms kinderen verminken om ze zo meer geld te laten binnenhalen omdat dat er zieliger uitziet.
Ik weet niet wat ik daar van moet geloven, maar de verhalen gaan en waar rook is...
Het stuitendst vind ik de lijmsnuivende kinderen, deze jonge jongetjes lopen zo stoned als een garnaal met holle nietsziende ogen verdwaasd rond of liggen op een knotje met een aantal tegen elkaar om elkaars warmte te benutten. Soms moet je er om- of overheen stappen.
Ze zijn te smerig om aan te pakken en hebben in hun hand een plastic- of papieren zakje waarmee ze hun lijm snuiven. Hun hersentjes worden langzaam gesloopt door de vernietigende oplosmiddelen. TRIEST!
Maar er is niets dat je voor ze kan doen. Er zijn zoveel (vaak Nederlandse) instanties die zich voor deze kinderen inzetten, dat ze elkaar bijna in de weg lopen. Geld geven aan die ventjes is meehelpen aan hun eigen vernietiging omdat dat direct wordt omgezet in goedkope Solutie en verdwijnt direct in de vorm van dodelijke damp in de longetjes voor weer een trip.
Zo, dit is gezegd en dat was ook even nodig, het is voor degene die van plan is om hier ook eens een kijkje te nemen een goeie tip.
Gisteravond zijn we de hort op geweest voor het maken van de nodige avondfoto's in de vele schaarsverlichte winkeltjes. Een (al zeg ik het zelf) aardig geslaagde missie, die de boeken in gaat als "Kathmandu by Night".
Morgen gaan we weer reizen richting huis, ik kan de stal al bijna ruiken en geloof mij, als dat het geval is ben ik niet meer te houden.
De tassen zijn gepakt en de tickets liggen klaar, vandaag nog even rondlummelen in de straten van Kathmandu en de rest van de tijd mijn getijsterde knoken in de zon ten ruste leggen.
Heerlijk luisteren naar al het moois op mijn I-Pod (Geweldig kado!!!) en zo rustig wachten tot de tijd verstrijkt zodat de heren en dames van de KLM mij in de richting van mijn geliefde gezin kunnen vervoeren. Donderdagmorgen vroeg, 05:50 uur laat de blauw/zilveren vogel van onze Nationale trots dan zijn zwarte rubberen strepen achter op het beton van Schiphol, waarmee hij dan een symbolische streep onder dit geweldige avontuur zet.
De rest van de verhalen zullen jullie bij gelegenheid live van mijzelf wel vernemen, mochten jullie hier uberhaupt in geinteresseerd zijn.
Deze bijdrage is de laatste voor dit reisverslag. Ik vond het heerlijk jullie reacties te mogen ontvangen, het heeft mij zeker aangespoord om verder te schrijven aan deze reisimpressie.
Het is een reis geweest die een aanslag heeft gedaan op het incasserings- en improvisatievermogen, maar we hebben het hoofd niet laten hangen en zijn onverdroten verder gegaan met het geven van positieve wendingen aan het ons overkomende ongemak.
Het positivisme heeft andermaal gezegevierd!
Tot we elkaar weer spreken; hou je haaks, en bedankt voor je vasthoudendheid.
Groeten Jan...
zondag 23 mei 2010
Bezoek aan Bouddhanath...
zaterdag 22 mei 2010
Rustdag......
vrijdag 21 mei 2010
De uitzichtloosheid van het Nepalese bestaan...
donderdag 20 mei 2010
14 liter water, 12 liter zweet en twee lekke banden....
dinsdag 18 mei 2010
10.000 treden en oog in oog met een 8000-er!!!
Hallo allemaal, we zijn weer terug in Pokhara na drie geweldig mooie wandeldagen in een adembenemende omgeving. Alle bureaucratische hobbels vallen in het niet wanneer zich de Himalaya in zijn volle pracht en tegelijk brute geweld aan je openbaart. Woorden die dit beschrijven schieten dan ineens even niet te binnen en dan ben ik meteen aan de ondertekst van deze blog. Wees er maar gerust even stil van, lullen er over kan altijd nog!!
De eerste wandeldag stond ik op met zoals Marcel zo mooi zegt "Shiva's revenge" ik noem het gewoon het "bruine monster" De hele nacht had ik latrinewacht gehad. Zelfs Imodium kon deze stroom narigheid niet tegenhouden. Toch maar alle moed bij elkaar geraapt en met knikkende knieen aan de tocht begonnen, maar bij de eerst volgende lodge aan de maten respijt gevraagd om even te gaan liggen om de antibiotica zijn werk te laten doen. Na vier uur slaap was de rust in mijn lijf weer gekeerd, het monster de nek omgedraaid en konden we onze tocht vervolgen.
Hierna de eerste etappe (zij het iets korter dan gehoopt) afgemaakt en ons opgemaakt voor de vroeg invallende nacht. Rond een uur of half acht gaat het licht uit, letterlijk en figuurlijk.
De volgende dag vroeg er uit, om zes uur gaat het licht weer aan en om de warmte te ontlopen is het raadzaam om vroeg te starten, dus om 7.30 uur de dijen en de kuiten opgestart voor de helse trip over Ulleri steps, een (volgens het boekje) 3250 treden hoge trap die leidt van 1200 meter hoogte naar 2960 meter hoogte. Dus een hoogteverschil van ruim 1,7 kilometer,
Prettige wedstrijd!! En dat werd het in volle glorie, we klommen en klommen, er kwam gewoon geen eind aan!
En als het nou een echte trap was! Maar het leken wel een hoop achter elkaar gegooide stapel keien, enkelbrekers.. Als ze mij zo'n trap zouden bouwen konden ze hun lol op met de rijdende rechter!!
Maar goed enkele keren geweldige uitzichten gehad over sawa's, watervallen, bamboe-bossen en wat nog meer, natuurlijk had dat kijken ook een secundair doel, we konden even op adem komen.
Oude infanteristen zitten niet met een trappetje meer of minder en om 14.30 liepen we hand in hand juichend Ghorepani in. Het zat er op en we konden ons laven aan een koude cola...
Het hotel dat ons was aanbevolen (1,50 euro per nacht) was een prachtig hotel met eengeweldige kok. Hij vertelde ons dat we de volgende ochtend naar Poon Hill moesten, nog eens 400 meter hoger, om daar de zonsopkomst boven de Annapurna-Range te aanschouwen.
Nou dat wilden we ons niet lasten ontnemen en na een onrustige slaap (soms ben je te moe om te slapen) werden we om 04.00 gewekt door de kok die al thee aan het maken was. Die zouden we boven krijgen. We gingen om 04.15 op pad met zaklantaarntjes. Zo mogelijk nog lastiger dan bij daglicht en waren als eersten op te top van Poon Hill en heel langzaam ontvouwde zich aan ons gezichtsveld iets dat ik nooit meer zal vergeten; Daulaghiri, Macchapuchhere, Annapurna en Annapurna South, en nog enkele andere Himalaya-reuzen die baadden in het opkomende ochtendzonnetje..
Heb er foto's van gemaakt, maar die geven niet zo'n beeld als er zijn, het voelen, het ruiken en het ondergaan van deze rustgevende ervaring...
Ineens valt alles in het niet en is het hele leven teruggebracht tot zijn eenvoudige schoonheid...
Een half uur heb ik er mijmerend van genoten onder het genot van een bakkie hete "black tea" en vervolgens zijn we weer teruggegaan naar het hotel om de schade te betalen, een ontbijtje van de kok te genieten en meteen op pad te gaan voor de volgende etappe, die zou leiden (of is het lijden) naar Ghandruk.
Een prachtige tocht door de Jungle, watervallen, bamboebossen, en weer veel, heel veel klimmen en dalen. De kuiten en de dijen schoten af en toe in de kramp door de verzuring van de Ulleri Steps, maar van stoppen knap je ook niet echt op, dus doorgaan was het devies.
Ook deze etappe was er een van grote klasse en om een uur of twee waren we in het volgende lodge. Hier moesten we het bed delen met ontelbare beestjes, en dus nog even de kiezen op elkaar tot de volgende, wat is 500 meter dan een eind!!
Hier hadden we een prachtig uitzicht op Macchapucchere (Fishtail Mountain) en waren we tevreden met een warme douche en een zacht bed. Om half acht ging het licht uit, letterlijk en figuurlijk...
Vandaag onze laatste etappe gedaan, vroeg starten (07.45) de pas er in, en doorbijten. Om 10.15 stempelden we de permits af en moesten we nog een half uur stompen tot de plaats waar de taxi ons voor 6 euro pp naar Pokhara zou brengen, waar andermaal een hete douche, een degelijke lunch en een internetmachine geduldig op ons wachtten.
Daar zijn we inmiddels aangeland en morgen zadelen we onze stalen rossen om ons terug te brengen naar Kathmandu waar we de laatste dagen van dit avontuur doorbrengen. Deze fietstocht zal twee dagen gaan duren, het is ongeveer 204 km dus twee dagetappes van 100 km.
De wegen zijn hier nergens recht, zelfs niet van de rechter naar de linkerkant, dus dat wordt ook weer een uitdaging.
Eentje die we niet uit de weg zullen gaan!
Tot de volgende blog....
vrijdag 14 mei 2010
We hadden het kunnen weten.
Hallo allemaal, verrast door toch een verse blogpagina?
Ik ben zelf ook wel beetje verrast, haha, we waren gisteren
vertrokken naar het bergdorpje en vol goede moed op pad
gegaan, prachtige omgeving om te lopen toen er, na een half
uur wandelen, langs het pad tussen de bomen een hokje opdoemde.
Daar zat een man in die ons vroeg om permits voor het
wandelen.
Nou dat was niet moeilijk, die konden we niet tonen..
Wisten ook niet dat we moesten hebben, we willen immers alleen
een rondje van vijf dagen lopen..
We mogen zonder niet verder en ze zijn alleen in Pokhara en
Kathmandu te krijgen.
Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien!
Oke, dan gaan we teruglopen, en dan weer naar Pokhara,
nemen we weer een hotel en morgenochtend naar het buro om
permits te kopen. Zo komen we elke keer weer een dag dichterbij
huis.
Geloof me, ik vind het nog steeds leuk,
ondanks deze grotere en kleinere tegenslagen.
Om te kunnen reizen heb je daar in deze landen mee te maken.
Overal willen ze je centen uit de zak kloppen.
Gelukkig is alles hier zeer goed te betalen, maar je bent
elke keer weer melkkoe en overgeleverd aan de zeer talrijke
Nepalese goden.
Straks dus met een paar pasfoto's naar weer een ander hokje,
Permits laten maken om bij de Annapurna te mogen lopen
en dan weer naar Berithanti om andermaal op pad te gaan.
Ach lieve lezers, dit zijn allemaal lesjes in nederigheid.
Mijn ego is hier niet te groot voor en het zijn zaken
die je doen inzien dat we het in ons kikkerland niet
eens slecht voor elkaar hebben.
De kosten vallen mee hoor, in Nederland is een paar uur
parkeren net zo duur als een nachtje hotel hier. Dineren
kan al voor enkele euro's per persoon. Naar Westerse
maatstaven, scoren ze goed, veel bureaucratie, overal geld
voor rekenen, alleen op de bedragen moeten ze nog even
oefenen...
Groeten van een (nog altijd) zeer gemotiveerde reiziger...
donderdag 13 mei 2010
We gaan lopen...
woensdag 12 mei 2010
Wow, what a view!!!
Bedankt voor jullie reacties!!
Dit is even een extra berichtje tussendoor, ik wil jullie even laten weten hoe leuk het is om regelmatig jullie reacties te lezen! De een kost het meer moeite dan de ander, bekijk het aan de zonnige kant Hans (de G.), je wordt nog een echt computer-beest! Nog een weekje, dan kun je zelf lekker op reis met je meissie!! Mathieu, Eike-Jan, Tineke en Hans (van W.) jullie behoren tot de harde kern van de volgers, erg fijn dat jullie zo trouw schrijven.
Ieder bericht is een kadootje en daarom lopen we ook bijna geen Internetcafe voorbij om van jullie te horen. Het lijkt wel of dit soort cyber-geweld de wereld overneemt, want in tegenstelling tot eerdere berichten is er bijna overal wel een hok met helse knoppenkasten te vinden waar je tegen een redelijk bedrag, (bijna zonder uitzondering < 100 rupia = 1 euro) naar hartelust kunt mailen en schrijven.
Dit blog-bericht is speciaal voor alle schrijvers, ik neem straks een lekker glas op jullie gezondheid terwijl ik geniet van het uitzicht op de Annapurna, een indrukwekkende 8000-er!
PROOST... Nogmaals bedankt en tot het volgende schrijfsel
Groeten, Jan.
dinsdag 11 mei 2010
Gefietst!!!
zondag 9 mei 2010
Morgen gaan we!!!!!
zaterdag 8 mei 2010
Maybe Tomorrow?
zieke reizigers...
Hallo allemaal,
Tijdens reizen als deze kan er van alles misgaan, het is belangrijk je daar niet te druk over te maken... Straks de reden...
Geeft mij de gelegenheid om even te vertellen over gisteren.
We zijn op de fiets naar Pashupatinath en Bakhtapur geweest. De eerste is de heilige begraafplaats waar alle doden uit Kathmandu op traditionele wijze worden gecremeerd.
Lijken liggen er in de rij om "aan de beurt te komen".
Er wordt hier met de dood anders omgegaan dan bij ons, hier wordt het gezien als een transitie naar reincarnatie en verlossing van het aardse. Mensen en kleurrijk gekleed en de lijken zijn bedekt met kleurrijke gewaden.
de as wordt na de verbranding in de langsstromende rivier gegooid, zodat de resten "op reis" kunnen.
In dat water zitten de armen (jong en oud) om de modder te zeven op zoek naar gouden tanden en kiezen, ook hier is de een zijn dood de ander zijn brood.
Bakhtapur is een soort levend openluchtmuseum, Unesco heeft veel geld gepompt in dit project, waar een oud stukje cultuur is gerestaureerd. Er wonen gewoon mensen en het leven gaat er zijn gang. Wel moet je als toerist 750 Rupia (7,50 Euro) betalen om er in te mogen. Een onbegrijpelijk hoog bedrag, omdat dat een godsvermogen is in dit land, de gemiddelde Nepalees moet daar een poos voor buffelen...
Op zich zag ik weinig verschil met Kathmandu, misschien iets schoner, maar dat was het dan wel.
We waren op de fiets, omdat er nog steeds "General Strike" is is er geen verkeer, zodat je de hele weg voor jezelf hebt.
Ook een zegening dat er dan totaal geen toeristen op de been zijn, al is het aantal "Buitenlanders" zoals wij hier bekeken worden, nietheel dik gezaaid. Ook ons hotel is niet vol, al staat het in Lonely Planet als grote aanrader genoteerd. Lonely planet is ongeveer de reisbijbel voor "reizigers".
Hans is er zo eentje, hij is in ieder geval op een boel plaatsen geweest. Hier was het bruggetje van de opening, Reiziger als hij is ligt hij als dood vogeltje, danwel oud vuil op zijn bedje, aan alle kanten komt het er uit, zodat onze fietstocht andermaal behekst lijkt.
Ikzelf heb nergens last van, gelukkig!! Mijn maag kan kennelijk tegen een stootje, of ik ben beter bestand tegen de elementen. Ook Marcel is niet helemaal vrij van ingewand-probleempjes.
Je ziet, de goden alsmede de duivel bemoeien zich met onze reis, maar we laten ons er niet onder krijgen, vandaag alle tijd en rust om spullen in te pakken en te reorganiseren.
We kunnen onze bagage hier in depot laten zodat we licht kunnen reizen. Totaal denken we acht dagen nodig te hebben om heen en weer te komen naar Pokhara en Jomsom en dan nog enkele dagen voor een trekking door Annapurna Sanctuary.
Dit is naar verluid een prachtig stuk natuur rond de 7000-er. De weg heeft niet vreselijk veel hoogteverschillen, hetgeen voor de slechte knieen van onze antilope(n) Marcel een uitkomst is.
Nou beste volgers en belangstellenden, hier dus verslag van de laatste stand an zaken, ondanks alle "Changes of Plans" ik zeg bewust niet tegenslagen! hebben we een mooie reis en een geweldige ervaring. De situatie nemen zoals die komt geeft een hoop rust in de bovenkamer en schept de juiste atmosfeer om er met volle teugen van te genieten...
Later meer, het kan vandaag nog...
vrijdag 7 mei 2010
Even geduld aub.....
donderdag 6 mei 2010
De GIFBEKER moet helemaal LEEG...
demonstraties tegen de regering. heb midden tussen de demonstranten
gelopen en zowel van de mensen als van de politie gewoon foto's kunnen
nemen...
Zoals gezegd, ze leggen toeristen geen strobreed in de weg!!
Ik voel me hier dan ook ondanks deze omstandigheden erg op mijn gemak...
Morgen proberen we het opnieuw, we willen dan richting het Noordwesten
fietsen, een meerdaagse tocht richting de Annapurna. Een berg van 7600
meter hoog en daar wat wandelen in de richting van het basiskamp.
Het klinkt allemaal erg surrogaat in vergelijking met de geplande tocht,
maar zo schijnt reizen te werken.
De omgeving van de Annapurna schijnt echt iets heel moois te zijn, ik ben benieuw!
De fietsen pakken we morgen in, het is nog een beste trip op de fiets en
we moeten de Kathmandu Valley uit, waar we ook aardig voor moeten klimmen,
een zo mogelijk nog zwaardere klus, in verband met de warmte en de
vochtigheid. Veeeeel drinken mee dus..
woensdag 5 mei 2010
Bevrijdingsdag...
Hebben de grootste Buddhistische tempel Swayambhunath bezocht en het belangrijkste grote plein van Kathmandu Durbar Square. Ook waren we nog spontaan getuige van de voorbereidingen van een rituele crematie, een typisch Nepalese manier van lijkverbranden. Naast de rivier, de as verdwijnt na de verbranding "gewoon" in het water.
In de avond, toen de winkeltjes open waren, heb ik twee jassen gekocht, een donzen jas van Mountain Hardwear voor mezelf en een Goretex met binnenvoering van The North Face voor Helene. Samen voor omgerekend 80 euro. Chinese parallel-import, maar tegen deze prijzen lach je je een bult..
We blijven hier nog twee nachten, wennen aan het klimaat en de omgeving,daarna willen we naar Sikkem en Darjeeling, schijnen twee vreselijk mooie streken te zijn.
We hebben vandaag een kaart van de streek en een Lonely Planet Nepal gekocht.
Belooft mooi te worden. Ik kan het natuurlijk niet vergelijken met Tibet, maar ik zou hier ook zo voor getekend hebben..
Heel Nepal heeft momenteel te kampen met massale stakingen en protesten. De Maoisten leggen de boel plat, ze willen een minister er uit hebben en er wordt onderhandeld. Het hele sociale leven ligt stil, alle winkeltjes waar Kathmandu zo bekend om is zijn het grootste deel van de dag gesloten, alleen tussen 18.00 uur en 20.00 uur zijn ze even open.
Voordeel is wel dat er ook geen auto's rijden en dat de stad dus nu verlost is van de smog die er anders wel hangt.
Fris ruiken doet het nog steeds niet, het is een zeer oude stad en het "open riool" loopt dwars door de stad. Het is goed te zien en vooral te ruiken dat het water absoluut ecologisch dood is...
We hebben er allemaal vreselijk veel zin in, ik sta te popelen, echt niet te geloven welk een gevoel van vrijheid het fietsen hier teweegbrengt. Het straatleven in Kathmandu is erg levendig, veel winkeltjes, zeer vriendelijke mensen en nergens vijandigheid. Toeristen worden gerespecteerd en niet lastiggevallen.. Straks ga ik weer genieten van een heerlijke nachtrust, maar eerst nog even douchen. Het is vijf voor tien en mijn kussen roept.
Eerste ervaringen in Kathmandu
Het huis werd verlicht met kaarsen, ze hebben weinig, maar alles is erg schoon en netjes. We werden verwend met rijst met vlees en een soort sausje met kruiden en linzen, ik heb heerlijk gegeten. Zijn vrouw sprak totaal geen engels, zijn oudste zoomtje (5 jaar) een klein beetje en zijn kleinste (1,5) lachte aan een stuk door.
Hans heeft er de mooiste foto's gemaakt.Echt een bijzondere ervaring om ook eens achter een voordeur te kunnen kijken, er hartelijk te worden ontvangen en de verhalen uit het hart te horen.We hebben op de grond gezeten en hebben met elkaar over van alles en nog wat gesproken en ook veel gelachen.
Het was een onvergetelijke ervaring..
Vandaag gaan we de eerste fietsdag in de omgeving doen, beetje wennen aan het klimaat en de "verkeersregels" er wordt links gereden en op straat loopt van alles, veel mensen, maar ook koeien en soms zelfs een verdwaalde olifant! Uiteraard zal ik zoveel mogelijk vastleggen met de camera...
dinsdag 4 mei 2010
Nepal...
zondag 2 mei 2010
vervolg 2 mei
Nu die poort strak dicht blijft heeft het dus ook geen zin om hier te blijven, al zijn er ook hier best mooie dingen te ontdekken. We spraken vandaag nog een andere Nederlander die ook probeerde naar Tibet te komen, maar ook hij kwam er niet door, hij was door een hond gebeten en moest hier nog 10 dagen blijven om de kuur af te maken. Kennelijk hebben ze in Tibet iets te verbergen, iedereen doet er erg geheimzinnig over.
De lucht is hier erg vochtig, maar we wennen er inmiddels al aan. Ook in Nepal is het ongeveer deze temperatuur. De warme kleding voor Tibet kan dus in de tas blijven.
Vandaag hebben we een stadspark bezocht, een park in oude Chinese stijl met allemaal kraampjes met snuisterijen, eten, maar ook kleine schilderijtjes. Ook daar zeer weinig toeristen, op een of andere manier loopt het niet zo...
Ik heb er in ieder geval weinig gezien. Morgen hebbe we in ieder geval genoeg te regelen, fietsen moeten mee, geld halen om de tickets te betalen en zorgen dat we weg kunnen.
2 mei. geen Tibet!
Vandaag begint het avontuur pas echt! De Chinezen hebben ons gisteren verrast door te vertellen dat we niet eerder dan 7 mei af kunnen reizen naar Lhasa, een Permit voor maximaal 6 dagen kunnen krijgen en dat onze fietsen het vliegveld niet af mogen. We krijgen een gids (Chinese agent) mee die ons " begeleidt" en willen PRECIES weten wat we van plan zij. Hier gaan we natuurlijk niet mee accoord, we willen hier niet nog een week zitten en daarna nog in Lhasa acclimatiseren, zonder uberhaupt de reis te kunnen doen.
Gisteravond hebben we onder het genot van een biertje en tijdens het eten besloten om vandaag onze ticket voor Lhasa om te boeken naar Katmandu en van daaruit op de fiets ons plan te trekken. Voor ons alledrie is dit een "nieuw" avontuur en dat is dan wat mij betreft ook prima.
Natuurlijk had ik graag door Tibet gefietst, maar als het gepaard gaat met zulke problemen dan hoeft het voor mij ook niet. We hebben gewoon geen enkele mogelijkheid om de fietsen in Tibet te pakken te krijgen en er tussenuit te knijpen, nog afgezien van het feit dat de Chinezen hier niet blij mee zullen zijn.
Sprak net een NW-Zeelander bij de internetcomputer die vandaag wel afreist naar Tibet, hij bezoekt Everest basecamp maar heeft daarvoor een privetour moeten boeken die hem $700,-- kost en dat geeft weer hoe makkelijk de beslissing ineens is geworden.
Dat maakt het allemaal ineens wel weer interessant om te weten wat die gele mannetjes allemaal voor de Westerse ogen verborgen willen houden in Tibet.
Vandaag weer een hoop te regelen dus, maar daar is Hans heel erg goed in en ik leer zelf ook erg snel, haha.
In Kathmandu is er geen censuur meer en kan ik zelf verder met het blog.
Tot de volgende mail!!
gr. Jan
zaterdag 1 mei 2010
Jan is in China aangekomen en heeft het goed naar zijn zin. Alleen laten de Chinezen het niet toe dat hij zelf zijn weblog bijhoudt. Er wordt veel geblokkeerd op internet. Vandaar dat ik nu een stukje voor hem schrijf.
Hij schreef me in zijn mail;
Het is behoorlijk benauwd, veel smog en nogweinig zon gezien. We zijn volop in strijd om permits te krijgen, afwachten of en hoe het zal verlopen. Voorlopig vermaken we ons hier nog goed. Het is een goedkoop land om te verblijven. Er spreekt niemand Engels, maar vaak kom je er met een dansje en handen en voetenwerk wel uit. We gaan nu 21.30 (= 6 uur later dan bij ons in Nederland) naar bed, het was een lange dag.
gr. Jan
Op deze manier lukt het ook. Zodra Jan wel in de gelegenheid is zal hij zelf weer gaan doen. Tot die tijd mailt hij stukjes naar mij die ik er weer op zal zetten
gr. Helene
donderdag 29 april 2010
Klaar voor vertrek...
FietsreservespullenslaapzakmatjelampjebidonsgereedschapvoedingkledingshoenentieripstapeCameraIpodgeldpaspoortticketsrepenschrijfblokpentandenborsteltandpastabekerkussenbuffWaterdichtezakplakspullenelastischnettarpgoretexbivakzakgsmzonnebrandfactor50petmutsSokkenonderbroekentshirtsbroekenjasfleecetruihandschoenenheuptasjeriemladersmemorystick
Alle bovengenoemde zaken en nog paar andere spulletjes zijn mee. De rest laat ik thuis omdat ik ze misscien niet echt helemaal nodig heb.
Vóór vertrek wil ik vast een ieder bedanken voor de reeds getoonde belangstelling en de fijne en leuke reacties.
We houden contact via dit medium...
Groeten, Jan
zondag 25 april 2010
Minder dan een week...
Nu begonnen met het maken van een lijstje met welke zaken ik toch vooral níet mag vergeten! Voordeel van zo'n lijstje is dat je er ook weer een aantal dingen van kunt schrappen, want de balans tussen meenemen en thuislaten moet intact blijven. Meenemen betekent dat het mee moet de bergen over en thuislaten betekent improviseren als je het eigenlijk tóch nodig hebt.
Gelukkig heb ik nog woensdag en donderdag vrij om knopen door te kunnen hakken.
Vrijdag is de vertrekdag, dan word ik rond 13.30 opgehaald en moet alles klaarstaan, ingepakt en wel!
Neem de twee "Reis" boeken in ieder geval mee, Tibet Overland en Tibet van Lonely Planet.. Later meer...
dinsdag 20 april 2010
De Voorbereiding...
De voorbereiding begon met het aanschaffen en letter voor letter spellen van deze twee onmisbare naslagwerken. Iedere Tibet-fietser heeft ze (uitgewoond en wel) in de kast staan.
De mijne zijn (nog steeds) netjes, al zal dat over vijf weken ongetwijfeld anders zijn...
Zoals gezegd had ik vijf weken vakantie én toestemming van mijn werk nodig om zo lang weg te gaan. Het noemen van het reisdoel deed ogen twinkelen en al snel stond de toestemming op de mail.
Nu moesten er nog de nodige (trainings-) kilometers onder de kont en dus de banden door. Ik besloot dat mijn Giant X-road uit 2004 voldeed voor zowel de training als de trip, mits voorzien van een aantal aanpassingen en accessoires.
Aandrijving en ketting moesten heavy-duty zijn en er moest bagage mee kunnen. Dat betekende dus een bagagedrager en tassen. Ik kocht op aanraden van de fietsenzaak voor achtertassen en een stuurtas van Agu, allen waterdicht. En zo bracht ik menig uur door op de fiets, regelmatig met de maten en soms alleen. Enkele keren "deden we" een rondje IJsselmeer om meerdaagse etappes te doen. Vooral bleek dat de mentale component doorslaggevend was en die is voldoende ontwikkeld.
Veel is er gesproken, diverse samenstellings-scenario's passeerden de revue, die er in resulteerden dat Hans, Marcel en ondergetekende overbleven..
Nog een goede week, vrijdag begin ik met klaarleggen, inpakken en weer uitpakken en tóch weer inpakken, want het wordt vooral de kracht van het thuislaten...
Wat ik in ieder geval niet thuislaat is een pak Tie-Rips, bedankt voor de snelle service Mathieu!!
maandag 19 april 2010
zondag 18 april 2010
Vluchten geregeld!!
zaterdag 17 april 2010
De Oorsprong
Fietsend door Tibet van Lhasa naar Kathmandu via Basecamp Everest...
Reeds diverse keren heeft deze tocht door mijn hoofd gespeeld, enthousiast geworden door de film en de foto's, maar vooral de verhalen van Hans en Marcel die (beiden hebben deze tocht eenmaal eerder gefietst) samen met mij deze reis gaan ondernemen. Geweldig mannen!
Helene en de kids waren er al snel uit, als ik die trip wil gaan maken en de gelegenheid is er, niet twijfelen, GAAN! Wij staan achter je... Bedankt lieve schatten, voor jullie volmondig JA! En jullie liefdevolle en enthousiaste meeleven en meedenken!!
Nu de mogelijkheid was geschapen, moest er nog van alles geregeld worden, voldoende vakantie sparen, euri, materialen, conditie, lezen over de bestemming etc etc...
Via mijn goeie contact Hein (Nogmaals bedankt Hein!!) voldoende voeding meegekregen met de complimenten van MinDef. Vriesdroogmaaltijden, welke gebruikt worden voor Arctic training en dus geschikt zijn om te vervoeren op de fiets (licht!) en voldoende calorieen leveren voor de inspanning om over passen boven de 5000 meter hoogte te komen.
Wim Haak, de plaatselijke fietsenwinkel regelde belangenloos (Bedankt voor deze gezellige uurtjes Wim!) een fiets-EHBO cursus, zodat we daar niet snel met de handen in het haar? zitten bij pech.
Mijn maatje sponsorde reservematerialen voor de fiets, Bedankt EikeJan, ik hoop dat jij als enige sponsor tevergeefs hebt bijgedragen!!
Inmiddels is er via de Chinese Ambassade in den Haag voorzien in de benodigde visa, is er bij de vliegwinkel geboekt voor de diverse vluchten en kan er op Koninginnedag (Sorry Bea!) vertrokken worden richting Chengdu in China voor de eerste etappe van onze reis.
Ik hou jullie op de hoogte..