Durbar Square, ofwel Saddhu's en ander gespuis...

Hallo allemaal,

Vandaag een (tweede) bezoek gebracht aan Durbar Square. Dit plein is gelegen in het hart van het oude Kathmandu en herbergt de oudste gebouwen van de stad. De gebouwen waar in de oorsprong van de stad de regenten en de rijken woonden. Nu staan ze daar te staan, en worden als Nepalees erfgoed op kosten van Unesco bijgehouden om hun verhaal aan het nageslacht en de toeristen te vertellen.
Daar het een plaats is waar toeristen in grote getalen naar toe komen (er zijn er hier dan wel niet zo gigantisch veel in verband met de nog steeds dreigende onrust rond de Nationale Grondwet en de erkenning en integratie van de Maoistische verzetsstrijders) dolen er op Durbar Square een aantal vreemd uitgedoste figuren rond (zie plaatje).
Dit zijn de zogenaamde Saddhu's, "heilige mannen".
Ze poseren gewillig en vragen daar dan een paar rupia's voor of ze besluipen je en voor je er erg in hebt heb je een rode stip tussen je ogen en een gedroogd Afrikaantje in je haar.
Daar ik een gewaarschuwd mens was lukte hen dit niet en betalen voor een foto is er niet bij.
Bovendien had ik al een paar prachtige foto's van Saddhu's en had deze stropers dus niet nodig om mijn fotoboek op te leuken.
"Heilige mannen" is overigens teveel eer, er is meer nodig dan een oranje laken om je lijf, een knotje in je haar en wat overdadige verf op je toet! (Pipo in het midden heeft tegenwoordig een langere baard, waarvan de onderste helft ook met oranje kleurstof is bewerkt en met twee elastiekjes in een soort omgekeerde "V" onder zijn kin zwabbert.)
Niet alleen de Saddhu's dringen zich op, ook allerhande "rotzooi" verkopers en bedelaars passeren de revue.
Ze hebben een feilloos oog voor zelfs de geringste verandering in je loopsnelheid, zodra je ook maar iets inhoudt, zien ze daar een koopimpuls in en bijten ze zich als een teek in je vast om je van alles aan te smeren. Dat varieert van kettingen, tot kleine jankende viooltjes, van houten olifantjes tot kleine tasjes, van houten schaakspelletjes tot hasj.
In niets van dit alles zijn we geinteresseerd, maar de vasthoudendheid van de heren en dames is legendarisch.
Je moet er even doorheen, maar het is een wijze leerschool voor al het andere gespuis dat zich in Nederland tot je wendt via telefoon of voordeur, want deze praktijken zijn van over de gehele aardkloot.
De bedelaars zijn van het ergste allooi, in tegenstelling tot de verkopers houden ze alleen hun hand op en bieden zelfs niet eens rommel ter compensatie aan.
Deze bedelaars varieren in soort, je hebt de verminkten, de verhalen gaan dat arme gezinnen soms kinderen verminken om ze zo meer geld te laten binnenhalen omdat dat er zieliger uitziet.
Ik weet niet wat ik daar van moet geloven, maar de verhalen gaan en waar rook is...
Het stuitendst vind ik de lijmsnuivende kinderen, deze jonge jongetjes lopen zo stoned als een garnaal met holle nietsziende ogen verdwaasd rond of liggen op een knotje met een aantal tegen elkaar om elkaars warmte te benutten. Soms moet je er om- of overheen stappen.
Ze zijn te smerig om aan te pakken en hebben in hun hand een plastic- of papieren zakje waarmee ze hun lijm snuiven. Hun hersentjes worden langzaam gesloopt door de vernietigende oplosmiddelen. TRIEST!
Maar er is niets dat je voor ze kan doen. Er zijn zoveel (vaak Nederlandse) instanties die zich voor deze kinderen inzetten, dat ze elkaar bijna in de weg lopen. Geld geven aan die ventjes is meehelpen aan hun eigen vernietiging omdat dat direct wordt omgezet in goedkope Solutie en verdwijnt direct in de vorm van dodelijke damp in de longetjes voor weer een trip.
Zo, dit is gezegd en dat was ook even nodig, het is voor degene die van plan is om hier ook eens een kijkje te nemen een goeie tip.
Gisteravond zijn we de hort op geweest voor het maken van de nodige avondfoto's in de vele schaarsverlichte winkeltjes. Een (al zeg ik het zelf) aardig geslaagde missie, die de boeken in gaat als "Kathmandu by Night".
Morgen gaan we weer reizen richting huis, ik kan de stal al bijna ruiken en geloof mij, als dat het geval is ben ik niet meer te houden.
De tassen zijn gepakt en de tickets liggen klaar, vandaag nog even rondlummelen in de straten van Kathmandu en de rest van de tijd mijn getijsterde knoken in de zon ten ruste leggen.
Heerlijk luisteren naar al het moois op mijn I-Pod (Geweldig kado!!!) en zo rustig wachten tot de tijd verstrijkt zodat de heren en dames van de KLM mij in de richting van mijn geliefde gezin kunnen vervoeren. Donderdagmorgen vroeg, 05:50 uur laat de blauw/zilveren vogel van onze Nationale trots dan zijn zwarte rubberen strepen achter op het beton van Schiphol, waarmee hij dan een symbolische streep onder dit geweldige avontuur zet.
De rest van de verhalen zullen jullie bij gelegenheid live van mijzelf wel vernemen, mochten jullie hier uberhaupt in geinteresseerd zijn.
Deze bijdrage is de laatste voor dit reisverslag. Ik vond het heerlijk jullie reacties te mogen ontvangen, het heeft mij zeker aangespoord om verder te schrijven aan deze reisimpressie.
Het is een reis geweest die een aanslag heeft gedaan op het incasserings- en improvisatievermogen, maar we hebben het hoofd niet laten hangen en zijn onverdroten verder gegaan met het geven van positieve wendingen aan het ons overkomende ongemak.
Het positivisme heeft andermaal gezegevierd!

Tot we elkaar weer spreken; hou je haaks, en bedankt voor je vasthoudendheid.

Groeten Jan...