We komen er aan!!!

Vandaag vertrekken we, eerste etappe Kathmandhu Delhi, tweede etappe Delhi Amsterdam!!!

Morgenochtend zijn we weer terug op de plek waar we horen, het einddoel van de reis, THUIS!!!

Tot dan allemaal....

Groeten Jan.

Durbar Square, ofwel Saddhu's en ander gespuis...

Hallo allemaal,

Vandaag een (tweede) bezoek gebracht aan Durbar Square. Dit plein is gelegen in het hart van het oude Kathmandu en herbergt de oudste gebouwen van de stad. De gebouwen waar in de oorsprong van de stad de regenten en de rijken woonden. Nu staan ze daar te staan, en worden als Nepalees erfgoed op kosten van Unesco bijgehouden om hun verhaal aan het nageslacht en de toeristen te vertellen.
Daar het een plaats is waar toeristen in grote getalen naar toe komen (er zijn er hier dan wel niet zo gigantisch veel in verband met de nog steeds dreigende onrust rond de Nationale Grondwet en de erkenning en integratie van de Maoistische verzetsstrijders) dolen er op Durbar Square een aantal vreemd uitgedoste figuren rond (zie plaatje).
Dit zijn de zogenaamde Saddhu's, "heilige mannen".
Ze poseren gewillig en vragen daar dan een paar rupia's voor of ze besluipen je en voor je er erg in hebt heb je een rode stip tussen je ogen en een gedroogd Afrikaantje in je haar.
Daar ik een gewaarschuwd mens was lukte hen dit niet en betalen voor een foto is er niet bij.
Bovendien had ik al een paar prachtige foto's van Saddhu's en had deze stropers dus niet nodig om mijn fotoboek op te leuken.
"Heilige mannen" is overigens teveel eer, er is meer nodig dan een oranje laken om je lijf, een knotje in je haar en wat overdadige verf op je toet! (Pipo in het midden heeft tegenwoordig een langere baard, waarvan de onderste helft ook met oranje kleurstof is bewerkt en met twee elastiekjes in een soort omgekeerde "V" onder zijn kin zwabbert.)
Niet alleen de Saddhu's dringen zich op, ook allerhande "rotzooi" verkopers en bedelaars passeren de revue.
Ze hebben een feilloos oog voor zelfs de geringste verandering in je loopsnelheid, zodra je ook maar iets inhoudt, zien ze daar een koopimpuls in en bijten ze zich als een teek in je vast om je van alles aan te smeren. Dat varieert van kettingen, tot kleine jankende viooltjes, van houten olifantjes tot kleine tasjes, van houten schaakspelletjes tot hasj.
In niets van dit alles zijn we geinteresseerd, maar de vasthoudendheid van de heren en dames is legendarisch.
Je moet er even doorheen, maar het is een wijze leerschool voor al het andere gespuis dat zich in Nederland tot je wendt via telefoon of voordeur, want deze praktijken zijn van over de gehele aardkloot.
De bedelaars zijn van het ergste allooi, in tegenstelling tot de verkopers houden ze alleen hun hand op en bieden zelfs niet eens rommel ter compensatie aan.
Deze bedelaars varieren in soort, je hebt de verminkten, de verhalen gaan dat arme gezinnen soms kinderen verminken om ze zo meer geld te laten binnenhalen omdat dat er zieliger uitziet.
Ik weet niet wat ik daar van moet geloven, maar de verhalen gaan en waar rook is...
Het stuitendst vind ik de lijmsnuivende kinderen, deze jonge jongetjes lopen zo stoned als een garnaal met holle nietsziende ogen verdwaasd rond of liggen op een knotje met een aantal tegen elkaar om elkaars warmte te benutten. Soms moet je er om- of overheen stappen.
Ze zijn te smerig om aan te pakken en hebben in hun hand een plastic- of papieren zakje waarmee ze hun lijm snuiven. Hun hersentjes worden langzaam gesloopt door de vernietigende oplosmiddelen. TRIEST!
Maar er is niets dat je voor ze kan doen. Er zijn zoveel (vaak Nederlandse) instanties die zich voor deze kinderen inzetten, dat ze elkaar bijna in de weg lopen. Geld geven aan die ventjes is meehelpen aan hun eigen vernietiging omdat dat direct wordt omgezet in goedkope Solutie en verdwijnt direct in de vorm van dodelijke damp in de longetjes voor weer een trip.
Zo, dit is gezegd en dat was ook even nodig, het is voor degene die van plan is om hier ook eens een kijkje te nemen een goeie tip.
Gisteravond zijn we de hort op geweest voor het maken van de nodige avondfoto's in de vele schaarsverlichte winkeltjes. Een (al zeg ik het zelf) aardig geslaagde missie, die de boeken in gaat als "Kathmandu by Night".
Morgen gaan we weer reizen richting huis, ik kan de stal al bijna ruiken en geloof mij, als dat het geval is ben ik niet meer te houden.
De tassen zijn gepakt en de tickets liggen klaar, vandaag nog even rondlummelen in de straten van Kathmandu en de rest van de tijd mijn getijsterde knoken in de zon ten ruste leggen.
Heerlijk luisteren naar al het moois op mijn I-Pod (Geweldig kado!!!) en zo rustig wachten tot de tijd verstrijkt zodat de heren en dames van de KLM mij in de richting van mijn geliefde gezin kunnen vervoeren. Donderdagmorgen vroeg, 05:50 uur laat de blauw/zilveren vogel van onze Nationale trots dan zijn zwarte rubberen strepen achter op het beton van Schiphol, waarmee hij dan een symbolische streep onder dit geweldige avontuur zet.
De rest van de verhalen zullen jullie bij gelegenheid live van mijzelf wel vernemen, mochten jullie hier uberhaupt in geinteresseerd zijn.
Deze bijdrage is de laatste voor dit reisverslag. Ik vond het heerlijk jullie reacties te mogen ontvangen, het heeft mij zeker aangespoord om verder te schrijven aan deze reisimpressie.
Het is een reis geweest die een aanslag heeft gedaan op het incasserings- en improvisatievermogen, maar we hebben het hoofd niet laten hangen en zijn onverdroten verder gegaan met het geven van positieve wendingen aan het ons overkomende ongemak.
Het positivisme heeft andermaal gezegevierd!

Tot we elkaar weer spreken; hou je haaks, en bedankt voor je vasthoudendheid.

Groeten Jan...

Bezoek aan Bouddhanath...

Gezien het weer, de dag begon niet smoorheet, besloten we het spreekwoordelijke ijzer maar te smeden als het (deze keer gelukkig niet te) heet is.

Na een rustige start van de dag (de knoken hebben al genoeg geleden) en een ontbijtje bij de Weizen-Bakery, bonden we de schoenen onder en behangen met zonwerende middelen (die Koperen Ploert kwam gemeen glimlachend toch nog tevoorschijn) togen we in de richting van dit immense eerbetoon aan Bouddha.

Uiteraard zijn we de zorgvuldig door Nikon en Canon geslepen objectieven met daarachter de opslagmedia niet vergeten.

Je zou kunnen zeggen dat we er weer aardig als de welbekende toeristen bijliepen, maar ja om op te gaan tussen de lokalen missen we zowel de kleur als de (geringe) lengte, dus dan maar het diepe in en weer de diverse verkopers onderweg van je afslaan...

De taxirit was met de oudste en krakkemikkigste taxi van heel Kathmandu, iedere keer als de rit stationair draaien van de motor vroeg (en dat waren heel wat keren in die nauwe straatjes), sloeg de motor af.

De chauffeur mag in Nederland volgens mij niet eens op een bromfiets rijden, het was een klein soort Suzuki Alto'tje en hij keek bijna onder het stuur door.

Ook kon je merken dat hij vrij laag in de pikorde der taxi-chauffeurs staat, want hij liet zich voortdurend de kaas van het brood eten.

Desondanks kwamen we ongeschonden aan bij de Buddhanath en daar vielen we met de neus in de boter(-lampjes).

Prachtige schouwspelen hebben we er gezien en ook de nodige mooie foto's gemaakt.

Buddhanath is de grootste Stupa buiten Tibet en is hier gebouwd door Songtsen Gampo, de toenmalige koning van Tibet. Hij bouwde deze Stupa zodat de Tibetaanse handelaren hun reis konden (laten) zegenen op weg terug van Kathmandu naar Lhasa.

Op deze manier is de cirkel bijna weer rond, we konden echter hiervandaan niet naar Lhasa.

Zoals bekend steken de Chinezen daar de nodige stokjes voor.

We hebben het vullen en branden van de boterlampjes gezien, een groep reciterende Monniken en Prosternerende mensen die hun ronde rond de Stupa volmaakten door iedere keer hun lichaamslengte gebruiken om de Stupa te "circumnavigeren".

Nadat we op een hoger gelegen punt ons diner hadden genuttigd, met een schitterend uitzicht op dit prachtige schouwspel, honderden monniken en mensen die hun rondes met de klok mee lopen, liefst 108 keer, want dat is een magisch getal voor Tibetaanse en Nepalese Boeddhisten.

Terug hadden we een betrouwbaarder combinatie van Taxi en Chauffeur en konden we nog even wat avondfoto's van wat winkeltjes en Kathmandu maken.

Gelukkig waren we op tijd terug in het hotel, want we kregen een voorproefje van de Moesson, wat een geweldige harde bui! Een douche wil niet harder dan dat het hier regent...

Morgen weer een tripje te voet naar Durbar Square en in de avond nog even proberen wat avondplaten te schieten.

Tot de volgende blog, geniet daar van het mooie weer...

Rustdag......

Vandaag genieten we van een rustdag, boek lezen, muziek luisteren en voor de laatste keer naar de kapper voor een grondige scheerbeurt.

Van boven op de kruin tot onder de kin, helemaal glad voor de somma van 1 euro 20, het is niet te geloven, de kapperswinkel ziet er uit alsof hij de inquisitie nog heeft meegemaakt, maar het scheermes werd zowel voor het hoofd als voor de kin met Dettol onsmet en voorzien van een nieuw mesje, eerst een uitgebreide massage van de huid, ruim schuim er op en vervolgens met chirurgische precisie een rustige zorgvuldige dubbele scheerbeurt. Na de scheerbeurt nog een behandeling uit diverse flesjes en fris geurend en glad geschoren liepen we de wijde wereld weer in.

Vanaf vandaag houd ik het zelf wel bij met het mes, morgen (uiterlijk overmorgen) brengen we een bezoek aan Bodhnath.

Het kleurrijkst is dat tijdens Sagadawa, de uiteindelijke bedoeling, maar nadat we hierover geinformeerd hebben werd ons geadviseerd om toch een of twee dagen eerder te gaan (morgen of overmorgen) omdat je tijdens Sagadawa letterlijk en figuurlijk over de hoofden kan lopen. Omdat we hier weinig zin in hebben bij deze temperaturen kiezen we voor de weg van de geleidelijkheid en laten ons zachtjes in het diepe glijden.

Er zijn op alle dagen ruim voldoende mensen en monniken aanwezig om een behoorlijk beeld te krijgen van de feestelijkheden rond deze belangrijkste Tibetaanse Boeddhistische tempel buiten Tibet.

De camera is geduldig, wij ook, en er is nog genoeg ruimte op de geheugenkaart om dit beeld voorgoed mee naar huis te kunnen nemen.

Het leven is goed in Kathmandu, de zon schijnt, er is voldoende te eten en te drinken en de volgende staking begint pas op 28 mei, de dag dat wij weer in onze eigen achtertuin zitten.

Ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen.

Groeten en tot morgen allemaal...

De uitzichtloosheid van het Nepalese bestaan...

Hier een plaatje van Mugling, een plaatsje dat zelfs door de meeste Nepalese mensen wordt genoemd als het smerigste dat ooit heeft bestaan in Nepal.

Geloof me, als zelfs de Nepalezen dat zeggen dan is het echt het afvalputje van de wereld.

Ook hier in Nepal zie je lijmsnuivende kinderen, verdwaasd en met grote waterige nietsziende ogen staren ze voor zich uit in een ledigheid van heb ik jou daar. Te smerig om aan te pakken, zwart van het stof en het roet, met snottebellen die op zachte teer lijken.

Wat moet er van die kinderen terechtkomen vraag je je af. De aanblik snijdt je diep door je ziel en doet denken aan de kinderen in onze omgeving die alles al hebben en alleen maar om zich heen kijken naar meer, zich gedragend als volleerde consumenten, zonder besef hoe anders het bestaan kan zijn...

Naast die uitzichtloosheid zijn er ook de gezinnen die langs de "Nepal Highway" wonen, de weg die Marcel en ik gefietst hebben.

Wij reden er maar twee dagen en konden aan het eind van beide dagen onder een min of meer lauwe douche stappen om de roet en het stof van ons af te wassen. We sliepen in een min of meer zacht bed tussen min of meer schone lakens.

De mensen die hier langs de weg wonen worden hier geboren en sterven er ook. Ze bezitten vaak niet meer dan de kleren die ze dragen en wat schamele zaken in hun lemen of golfplaten hutje. Stromend water komt uit de rotswand waartegen hun huytje is gebouwd en loopt 24 uur per dag in een dun straaltje, de enige bron van frisheid. Ze leven van wat de natuur hen biedt, of plegen ruilhandel met de buren.

Het tekent deze mensen dat ze je allemaal vriendelijk toezwaaien met een welgemeende Nepalese groet; Namast'e en een altijd blootgelachen witte rij tanden. De mensen eten hier nagenoeg geen zoetigheid, ze hebben er geen geld voor en daardoor hebben ze allemaal hagelwitte tanden.

Bijna overal zijn er wel winkeltjes, of wat daar op lijkt. Meestal gerund door de vrouwen. De mannen zijn meestal bezig met horizontale dienst, of zitten met kaarten of schaken hun zuurverdiende centen te vergokken. Het schijnt ze niet te deren, niet dat ze opkijken als er een vreemde voorbijkomt, daarvoor hebben ze het meestal te druk met bezig zijn.

Tijdens onze omzwervingen tussen A (waar de reis meestal begint) en B, komt het besef dat iedere reis weer eindigt waar je hoort te zijn, namelijk A en dat is thuis. De eerste letter van het alfabet, hetgeen betekent dat hier niets boven gaat. A-klasse, beter is er niet.

Soms heb je ervaringen als bovenstaand nodig om te beseffen hoe goed we het hebben. Niet zwaarmoedig bedoeld hoor, het leven gaat gewoon door, ook in Nepal, en ook over een maand, wanneer we weer in ons dagelijkse ritme zitten en dit avontuur niet meer is dan een goeie herinnering.

Ik wil er vooral de les geleerd hebben om blij te zijn met de kleine dingen in het leven.

Want tussen deze armoede rondrijden op een fiets die twee lokale jaarsalarissen kost met en camera om je nek van dezelfde prijsklasse doet je beseffen dat we het in ons kikkerlandje, ondanks vijf mislukte Harry Potter-kabinetten, het zo slecht nog niet hebben.

Ik wens jullie allemaal een hele fijne Pinksteren en geniet van het mooie weer. Over een week ben ik weer in Nederland, met een hoofd vol herinneringen en twee SD-cards vol foto's.

Op die foto's onder andere de blije gezichten van het Nepalese volk, dat het maar al te mooi vindt om direct na het maken van de foto, op het schermpje van de camera zichzelf terug te zien.

De rest van de familie moet tot grote hilariteit toch ook maar even kijken....

Namast'e en tot de volgende blog...

(we hebben Sagadawa nog te gaan...)

14 liter water, 12 liter zweet en twee lekke banden....

Hallo allemaal,

We zijn weer terug in Kathmandu! We hebben het profiel van het zadel flink in de billen staan, want we hebben in twee dagen terug gefietst vanuit Pokhara naar Kathmandu..

De eerste dag zijn Marcel en ik om 06.45 uur vertrokken, Hans koos voor de bus.

Het doel was Mugling, dat ligt op ongeveer de helft van de totaal te rijden 205 kilometer.

Op zich niet veel als je dat horizontaal kunt afleggen, maar we kwamen er al snel in de praktijk achter dat de te fietsen weg in Nepal ligt, dat deel uitmaakt van de Himalaya.

Je raadt het al, lekkere afdalingen dus! Maar voordat je boven bent!! We hadden allebei al snel een lekke koppakking, zeker toen de zon mee ging doen.. En probeer dat maar eens voor te drinken, hele liters gooiden we naar binnen, en die liepen ons zo weer over het lijf, of er een directe verbinding bestond tussen de slokdarm en de porien. Dat water was weer een magneet voor het vele stof en roet dat de vele passerende voertuigen opgooiden en uitbraakten. Het lijkt wel of ze hier nog nooit van de groene kick hebben gehoord, in ieder geval, ze trekken zich er bar weinig van aan.

Luid toeterend baant men zich een weg door het landschap grote wolken roet uitbrakend.

Het klinkt allemaal idyllisch, maar langs de weg en dat is dan vlak langs de weg wonen mensen, oud?, jong, alles in soms lemen hutjes of hutjes van golfplaten. Geen verlichting (alsof dat zou helpen in een zwart geroete ruimte), kokend op een houtvuurtje in of net buiten de hut.

Ik denk niet dat deze mensen oud worden. Ironisch is dat je overal sigarettenreclame ziet met de bijtekst dat roken schadelijk is voor de gezondheid. 10 tegen 1 dat deze mensen weinig kans maken op een geslaagde claim als duidelijk wordt waar ze wonen.

Dit gezegd hebbend waren we redelijk vlot in Mugling, dat wil zeggen zond 13.30 uur. Omdat het wat vroeg was en Muglink voor ons synoniem is voor "Het rectum van Nepal", besloten we verder te fietsen en te kijken hoeveel we van de tweede etappe konden afsnoepen, we waren immers toch onderweg en alles wat je vandaag rijdt...

Zoals gezegd ploeterden we verder, het was naast smerig ook nog eens vreselijk heet en we waren inmiddels al een uur of tien aan het knallen. Beiden hadden we het eind in de bek en tijdens de laatste beklimming van die dag kwam ons een vrachtauto voorbij, zo langzaam dat we beiden zonder na te denken een ladder aan de zijkant beetpakten en deze keer een lift nemend van een door brute paardekrachten voorgedreven roetbrakende Nepalese Tata vrachtauto.

Waarlijk een genot en met kramp in de rechterarm van het vasthouden (volgens mij kon ik mijn enkels krabben zonder te bukken!) kwamen we langs een "Hotel"..

Ik schrijf het maar tussen aanhalingstekens, want we kwamen terecht in een soort van grote donkere muffe ruimte in de kelder, waar twee twee persoons bedden stonden.

Maar goed, na een beproeving van 135 kilometer fietsen in helse omstandigheden had ik zelfs met minder genoegen genomen en dus boekten we de kamer. Na een verkwikkende koude douche hebben we er gegeten van een soort buffet (leve de antibiotica!) en eerlijk is eerlijk, het was erg lekker. In de "eetzaal" liep een jong everzwijn, die had geluk dat we konden eten zoveel we wilden, want anders had hij er ook aan gegaan.

De volgende dag werden we allebei vroeg wakker, zodat we aan de laatste 75 kilometer naar Kathmandu konden beginnen. Een etappe als de eerste dag, korter, maar heftiger, omdat we over de bergrug moesten die Kathmandu omzoomt. Daar waar het kon hebben we dankbaar gebruik gemaakt van de roetbrakende toeterende monsters om ons een trekje naar boven te geven, hetgeen resulteerde in pijnlijke armen, maar ja, van zo stijl omhoog fietsen gaan ook je benen pijn doen, dus besloten we het fietsen en liften af te wisselen.

De weg is overigens erbarmelijk slecht, overal gaten en scheuren in de weg en het mag een wonder heten dat Marcel en ik samen slechts twee lekke banden hadden. Geluk bij een ongeluk: tijdens het plakken rust je ook en kun je er weer een litertje in gieten om het verloren zweet aan te vullen.

De 14 liter water hebben we per persoon op, 7 liter per man per dag. Die 12 liter zweet herleid ik uit de hoeveelheid afgescheiden "blaaswater"... Drinkwater is trouwens overal langs de weg lekker koud te verkrijgen, twee literflessen in de bidonhouders, zorgen dat er elke keer weer een wordt aangevuld. Kost 0,20 per liter.

Vanavond eten we weer fatsoenlijk, slapen in een schoon en fris bed en morgen gezond weer op. Dan plegen we onderhoud aan de fietsen en kijken we of we ze kunnen verkopen. Het bedrag voor het overgewicht (we hebben er bij elkaar al 250 euro pp voor betaald om ze mee te krijgen) overstijgt inmiddels de restwaarde van de fiets. En we moeten nog twee keer met het vliegtuig mee!!

Morgen verder, dan bericht ik over de uitzichtloosheid van het bestaan hier in Nepal.

10.000 treden en oog in oog met een 8000-er!!!

Silence is a virtue that comes from within...

Hallo allemaal, we zijn weer terug in Pokhara na drie geweldig mooie wandeldagen in een adembenemende omgeving. Alle bureaucratische hobbels vallen in het niet wanneer zich de Himalaya in zijn volle pracht en tegelijk brute geweld aan je openbaart. Woorden die dit beschrijven schieten dan ineens even niet te binnen en dan ben ik meteen aan de ondertekst van deze blog. Wees er maar gerust even stil van, lullen er over kan altijd nog!!

De eerste wandeldag stond ik op met zoals Marcel zo mooi zegt "Shiva's revenge" ik noem het gewoon het "bruine monster" De hele nacht had ik latrinewacht gehad. Zelfs Imodium kon deze stroom narigheid niet tegenhouden. Toch maar alle moed bij elkaar geraapt en met knikkende knieen aan de tocht begonnen, maar bij de eerst volgende lodge aan de maten respijt gevraagd om even te gaan liggen om de antibiotica zijn werk te laten doen. Na vier uur slaap was de rust in mijn lijf weer gekeerd, het monster de nek omgedraaid en konden we onze tocht vervolgen.

Hierna de eerste etappe (zij het iets korter dan gehoopt) afgemaakt en ons opgemaakt voor de vroeg invallende nacht. Rond een uur of half acht gaat het licht uit, letterlijk en figuurlijk.

De volgende dag vroeg er uit, om zes uur gaat het licht weer aan en om de warmte te ontlopen is het raadzaam om vroeg te starten, dus om 7.30 uur de dijen en de kuiten opgestart voor de helse trip over Ulleri steps, een (volgens het boekje) 3250 treden hoge trap die leidt van 1200 meter hoogte naar 2960 meter hoogte. Dus een hoogteverschil van ruim 1,7 kilometer,
Prettige wedstrijd!! En dat werd het in volle glorie, we klommen en klommen, er kwam gewoon geen eind aan!

En als het nou een echte trap was! Maar het leken wel een hoop achter elkaar gegooide stapel keien, enkelbrekers.. Als ze mij zo'n trap zouden bouwen konden ze hun lol op met de rijdende rechter!!

Maar goed enkele keren geweldige uitzichten gehad over sawa's, watervallen, bamboe-bossen en wat nog meer, natuurlijk had dat kijken ook een secundair doel, we konden even op adem komen.

Oude infanteristen zitten niet met een trappetje meer of minder en om 14.30 liepen we hand in hand juichend Ghorepani in. Het zat er op en we konden ons laven aan een koude cola...

Het hotel dat ons was aanbevolen (1,50 euro per nacht) was een prachtig hotel met eengeweldige kok. Hij vertelde ons dat we de volgende ochtend naar Poon Hill moesten, nog eens 400 meter hoger, om daar de zonsopkomst boven de Annapurna-Range te aanschouwen.

Nou dat wilden we ons niet lasten ontnemen en na een onrustige slaap (soms ben je te moe om te slapen) werden we om 04.00 gewekt door de kok die al thee aan het maken was. Die zouden we boven krijgen. We gingen om 04.15 op pad met zaklantaarntjes. Zo mogelijk nog lastiger dan bij daglicht en waren als eersten op te top van Poon Hill en heel langzaam ontvouwde zich aan ons gezichtsveld iets dat ik nooit meer zal vergeten; Daulaghiri, Macchapuchhere, Annapurna en Annapurna South, en nog enkele andere Himalaya-reuzen die baadden in het opkomende ochtendzonnetje..

Heb er foto's van gemaakt, maar die geven niet zo'n beeld als er zijn, het voelen, het ruiken en het ondergaan van deze rustgevende ervaring...

Ineens valt alles in het niet en is het hele leven teruggebracht tot zijn eenvoudige schoonheid...

Een half uur heb ik er mijmerend van genoten onder het genot van een bakkie hete "black tea" en vervolgens zijn we weer teruggegaan naar het hotel om de schade te betalen, een ontbijtje van de kok te genieten en meteen op pad te gaan voor de volgende etappe, die zou leiden (of is het lijden) naar Ghandruk.

Een prachtige tocht door de Jungle, watervallen, bamboebossen, en weer veel, heel veel klimmen en dalen. De kuiten en de dijen schoten af en toe in de kramp door de verzuring van de Ulleri Steps, maar van stoppen knap je ook niet echt op, dus doorgaan was het devies.

Ook deze etappe was er een van grote klasse en om een uur of twee waren we in het volgende lodge. Hier moesten we het bed delen met ontelbare beestjes, en dus nog even de kiezen op elkaar tot de volgende, wat is 500 meter dan een eind!!

Hier hadden we een prachtig uitzicht op Macchapucchere (Fishtail Mountain) en waren we tevreden met een warme douche en een zacht bed. Om half acht ging het licht uit, letterlijk en figuurlijk...

Vandaag onze laatste etappe gedaan, vroeg starten (07.45) de pas er in, en doorbijten. Om 10.15 stempelden we de permits af en moesten we nog een half uur stompen tot de plaats waar de taxi ons voor 6 euro pp naar Pokhara zou brengen, waar andermaal een hete douche, een degelijke lunch en een internetmachine geduldig op ons wachtten.

Daar zijn we inmiddels aangeland en morgen zadelen we onze stalen rossen om ons terug te brengen naar Kathmandu waar we de laatste dagen van dit avontuur doorbrengen. Deze fietstocht zal twee dagen gaan duren, het is ongeveer 204 km dus twee dagetappes van 100 km.
De wegen zijn hier nergens recht, zelfs niet van de rechter naar de linkerkant, dus dat wordt ook weer een uitdaging.

Eentje die we niet uit de weg zullen gaan!

Tot de volgende blog....

We hadden het kunnen weten.

Hallo allemaal, verrast door toch een verse blogpagina?
Ik ben zelf ook wel beetje verrast, haha, we waren gisteren
vertrokken naar het bergdorpje en vol goede moed op pad
gegaan, prachtige omgeving om te lopen toen er, na een half
uur wandelen, langs het pad tussen de bomen een hokje opdoemde.
Daar zat een man in die ons vroeg om permits voor het
wandelen.
Nou dat was niet moeilijk, die konden we niet tonen..
Wisten ook niet dat we moesten hebben, we willen immers alleen
een rondje van vijf dagen lopen..
We mogen zonder niet verder en ze zijn alleen in Pokhara en
Kathmandu te krijgen.
Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien!
Oke, dan gaan we teruglopen, en dan weer naar Pokhara,
nemen we weer een hotel en morgenochtend naar het buro om
permits te kopen. Zo komen we elke keer weer een dag dichterbij
huis.
Geloof me, ik vind het nog steeds leuk,
ondanks deze grotere en kleinere tegenslagen.
Om te kunnen reizen heb je daar in deze landen mee te maken.
Overal willen ze je centen uit de zak kloppen.
Gelukkig is alles hier zeer goed te betalen, maar je bent
elke keer weer melkkoe en overgeleverd aan de zeer talrijke
Nepalese goden.
Straks dus met een paar pasfoto's naar weer een ander hokje,
Permits laten maken om bij de Annapurna te mogen lopen
en dan weer naar Berithanti om andermaal op pad te gaan.
Ach lieve lezers, dit zijn allemaal lesjes in nederigheid.
Mijn ego is hier niet te groot voor en het zijn zaken
die je doen inzien dat we het in ons kikkerland niet
eens slecht voor elkaar hebben.
De kosten vallen mee hoor, in Nederland is een paar uur
parkeren net zo duur als een nachtje hotel hier. Dineren
kan al voor enkele euro's per persoon. Naar Westerse
maatstaven, scoren ze goed, veel bureaucratie, overal geld
voor rekenen, alleen op de bedragen moeten ze nog even
oefenen...


Groeten van een (nog altijd) zeer gemotiveerde reiziger...

We gaan lopen...

Hallo allemaal, straks met de bus of ander rijdens vervoer de hoogte in naar Birethanti, van daaruit begint een vierdaagse wandeltocht die ons naar de voet van de Annapurna moet brengen. De rugzakken zijn aangeschaft en ingepakt. Een en ander moest natuurlijk geregeld worden daar deze toer ooit begon als beoogde fietsvakantie van Lhasa naar Kathmandu.

Hoe anders kan het lopen, maar daarover weten we inmiddels flink mee te praten!!

Er werd een behoorlijke wissel getrokken op ons improvisatie- en incasseringsvermogen.

Deze hobbels gaan we nu wandelend in de Himalaya van ons af laten glijden. Een vast en zeker ongelooflijke ervaring die ik later in die blog zal verhalen.

Als er de komende dagen niks gebeurt komt dat doordat de computers in de bergen niet voorhanden zijn, maar het zal me niks verbazen als er ook daar in de berghutten wel helse knoppenkasten te vinden zijn. In dat geval vertrouw ik mijn gedachten en ervaringen graag weer aan het toetsenbord en mijn geliefde volgers toe.

Tot later, ik zal hier een weergebedje doen voor Nederland, het is niet veel soeps daar. Aangezien ik me zelden met dergelijke zaken bezig houd (Het doen van gebedjes) hoop ik dat het deze keer wel helpt... In alle andere gevallen; ik heb het dan in ieder geval geprobeerd...

Doe voorzichtig en vermaak jullie, proberen wij hier ook zoveel mogelijk te doen..

Tot de volgende keer, in ieder geval over vijf dagen, want zolang lopen we te dolen...

Groeten Jan.

Wow, what a view!!!

Hallo allemaal,

Vanmorgen vroeg uit de veren en een kleine verkennende wandeling in de omgeving gemaakt. bovenstaande kwam ik tegen.

Het is het gedeelte van de Himalaya met de Annapurna's. Alle vier staan ze er volgens mij op.

Ik heb er zelf ook foto's van gemaakt, al zijn die volgens mij minder mooi als deze, haha..

Morgen gaan we hier met de bus een stuk dichter naar toe om er een driedaagse wandeling te maken. Komen we er een stuk dichterbij, en wordt het vast en zeker nog imponerender.

Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte van de vorderingen. Zal met volle teugen alles in me opzuigen en jullie na thuiskomst nog dagenlang vervelen met mijn geleuter over dit alles..

Het is zeer indrukwekkend, hier op een berg zitten, genieten van de stilte en de gedachten de vrije loop latend is een fantastische ervaring, zo dicht bij de oerkrachten van de natuur zijn!!

Ook klinkt de muziek van mijn I-pod hier anders, verklaren kan ik het niet, maar het is oke..

In de volgende schrijfsels zal ik vertellen over het teisteren van de voetzolen, in ieder geval weer een ander onderwerp dan alleen het fietsen.. Maar ook daar komen we denk ik nog aan toe..

Groeten, het beste en tot snel..

Jan.

Bedankt voor jullie reacties!!

Hallo allemaal,

Dit is even een extra berichtje tussendoor, ik wil jullie even laten weten hoe leuk het is om regelmatig jullie reacties te lezen! De een kost het meer moeite dan de ander, bekijk het aan de zonnige kant Hans (de G.), je wordt nog een echt computer-beest! Nog een weekje, dan kun je zelf lekker op reis met je meissie!! Mathieu, Eike-Jan, Tineke en Hans (van W.) jullie behoren tot de harde kern van de volgers, erg fijn dat jullie zo trouw schrijven.

Ieder bericht is een kadootje en daarom lopen we ook bijna geen Internetcafe voorbij om van jullie te horen. Het lijkt wel of dit soort cyber-geweld de wereld overneemt, want in tegenstelling tot eerdere berichten is er bijna overal wel een hok met helse knoppenkasten te vinden waar je tegen een redelijk bedrag, (bijna zonder uitzondering < 100 rupia = 1 euro) naar hartelust kunt mailen en schrijven.

Dit blog-bericht is speciaal voor alle schrijvers, ik neem straks een lekker glas op jullie gezondheid terwijl ik geniet van het uitzicht op de Annapurna, een indrukwekkende 8000-er!

PROOST... Nogmaals bedankt en tot het volgende schrijfsel

Groeten, Jan.

Gefietst!!!

Hallo Allemaal...

Hier een berichtje uit Pokhara, aan de voet van de Annapurna. Zal vast een geweldig gezicht zijn zo'n 8000-er, alleen zou het deze reis niet zijn als het niet bewolkt was... Geweldig!! Het is de bedoeling hier nog te gaan wandelen in de omgeving, dus ik hoop dat het er nog van komt. De trip naar hier was een even mooie als vermoeiende. We hebben een stuk gefietst, totdat het donker werd en we door het constant drukke verkeer bijna van de weg werden gereden. Wie denkt dat de Japanners Kamikazes hebben uitgevonden; ik heb nieuws voor jullie, dat werd hier gedaan door de bus- en vrachtwagenchauffeurs. In het kader van "If you can't beat 'em, join 'em" hebben we bij een benzinestation een vrachtauto geconfisceerd om ons naar Muglin te brengen. Een helse rit van twee uur volgde en uiteindelijk arriveerden we in een plaatsje dat makkelijk kan figureren in een film van Mel Gubson, het was een soort van "Living Rectum"... Hier voor 1 euro 50 per persoon een "hotelkamer gehuurd en de nacht doorgebracht op een soort strijkplank (net zo hard en net zo smal) Geen oog duchtgedaan van de voorbij razende vrachtauto's die om het hardst toeteren, nacht of geen nacht. Nadat we waren opgestaan hebben we er voor gekozen om de opspelende longen van Hans niet te tergen en de bus te nemen van Muglin naar Pokhara, het laatste stuk kostte 1 euro 50 per persoon, inclusief fiets die gewoon bovenop de bus mee gingen. We zaten tussen de plaatselijke bevolking die kennelijk net zo stonken als wij, want niemand trok zijn neus op. In Pokhara aangekomen vonden we al snel een knap hotel, keurige kamers, douche (ook lekker na twee dagen onafgebroken in de hitte en het stof) a raison van 4 euro per persoon per nacht. Leeglopen doe je hier dus niet zo snel... Hans stelde ons voor dat Marcel en ik maar terug moesten fietsen naar Kathmandu, hij gaf aan dit niet te kunnen, hij heeft erg veel last van zijn bronchitis, iets wat in Tibet minder zou moeten zijn, omdat de lucht daar veel schoner is en er minder stof en roet in de lucht zit. Dit klinkt Marcel en mij als muziek in de oren, omdat we dan tenminste flink op de pedalen kunnen, iets waar we erg naar uitkijken..

Zo zie je maar, als alles mis lijkt te gaan, gaat uiteindelijk de zon toch weer schijnen. Wedden dat we de Annapurna ook nog te zien krijgen?

Groeten en tot de volgende blog...

Morgen gaan we!!!!!

Hallo allemaal!!!

Het is zover, de mannen zijn voldiende opgeknapt om morgen (eindelijk) op de fiets te stappen.

Het heeft ongeveer een week gekost om zover te komen, Chinezen, Stakingen, Bruine monster, reizen kan behoorlijk de plannen door de plee spoelen (gewaagde woordspeling, haha)

Maar gelukkig is het morgen zover. Pokhara here we come!!!

Het is een dag of wat fietsen, voordat we er zijn, daarna door naar Jomsom en daar een mooie wandeltocht aan de voet van de Annapurna. In tegenstelling tot wat ik eerder schreef is dit een flinke 8000-er, dua dat gelooft adembenemende fiets en wandelkilometers, zowel letterlijk als figuurlijk ben ik bang..

Of eigenlijk, bang ben ik er zeer zeker niet voor, ik heb er wel zin in om alle voorbereidingen zich terug te laten betalen...

We willen op tijd vertrekken om voor het heetst van de dag de vallei van Kathmandu uit te zijn.

Vandaag de laatste dingen geregeld, nog even geld gewisseld en lekker lazy met de I-Pod op, op het dakterras gelegen.

Vanavond het "galgenmaal" in Kathmandu voordat we vertrekken naar wat mooie en hooggelegen plaatsen in Nepal.

Wederom spreek ik de verwachting uit dat het wel weer eventjes kan gaan duren voordat ik weer in de buurt van een helse knoppenkast kom.

We storten ons in een onbekende omgeving en een zeker avontuur.

Een ding is zeker, ik kan bijna niet wachten, het gevoel van vrijheid dat het fietsen hier verschaft, de vriendelijkheid van de mensen en de indruk die de Himalaya achterlaat zorgen er voor dat het vast en zeker een heerlijke ervaring wordt.

Groetjes allemaal en tot de eerst volgende gelegenheid...

Maybe Tomorrow?

Als het goed gaat met Hans komen we hier over een dag of vier fietsen en twee dagen lopen terecht. Duimen dus allemaal dat "Shiva's Revenge" zoals Marcel het zo typerend noemt vandaag overtrekt.

Mogelijk dat het testbeeld dus de komende week of tien dagen van toepassing wordt...

Ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen

Hopen dat het weer bij jullie ook wat beter wordt, zodat de vakantie je nog richting het zwembad of strand of terras (doorhalen wat niet van toepassing is) brengt.

Gezondheid bij ondergetekende is puik te noemen, geen ongemakken. Ook Marcel herstelt al weer op zijn gemakkie van "het bruine monster"..

Namaste allemaal... Groetjes uit Nepal.

zieke reizigers...

Hallo allemaal,

Tijdens reizen als deze kan er van alles misgaan, het is belangrijk je daar niet te druk over te maken... Straks de reden...

Geeft mij de gelegenheid om even te vertellen over gisteren.
We zijn op de fiets naar Pashupatinath en Bakhtapur geweest. De eerste is de heilige begraafplaats waar alle doden uit Kathmandu op traditionele wijze worden gecremeerd.
Lijken liggen er in de rij om "aan de beurt te komen".
Er wordt hier met de dood anders omgegaan dan bij ons, hier wordt het gezien als een transitie naar reincarnatie en verlossing van het aardse. Mensen en kleurrijk gekleed en de lijken zijn bedekt met kleurrijke gewaden.
de as wordt na de verbranding in de langsstromende rivier gegooid, zodat de resten "op reis" kunnen.
In dat water zitten de armen (jong en oud) om de modder te zeven op zoek naar gouden tanden en kiezen, ook hier is de een zijn dood de ander zijn brood.

Bakhtapur is een soort levend openluchtmuseum, Unesco heeft veel geld gepompt in dit project, waar een oud stukje cultuur is gerestaureerd. Er wonen gewoon mensen en het leven gaat er zijn gang. Wel moet je als toerist 750 Rupia (7,50 Euro) betalen om er in te mogen. Een onbegrijpelijk hoog bedrag, omdat dat een godsvermogen is in dit land, de gemiddelde Nepalees moet daar een poos voor buffelen...
Op zich zag ik weinig verschil met Kathmandu, misschien iets schoner, maar dat was het dan wel.

We waren op de fiets, omdat er nog steeds "General Strike" is is er geen verkeer, zodat je de hele weg voor jezelf hebt.
Ook een zegening dat er dan totaal geen toeristen op de been zijn, al is het aantal "Buitenlanders" zoals wij hier bekeken worden, nietheel dik gezaaid. Ook ons hotel is niet vol, al staat het in Lonely Planet als grote aanrader genoteerd. Lonely planet is ongeveer de reisbijbel voor "reizigers".

Hans is er zo eentje, hij is in ieder geval op een boel plaatsen geweest. Hier was het bruggetje van de opening, Reiziger als hij is ligt hij als dood vogeltje, danwel oud vuil op zijn bedje, aan alle kanten komt het er uit, zodat onze fietstocht andermaal behekst lijkt.
Ikzelf heb nergens last van, gelukkig!! Mijn maag kan kennelijk tegen een stootje, of ik ben beter bestand tegen de elementen. Ook Marcel is niet helemaal vrij van ingewand-probleempjes.

Je ziet, de goden alsmede de duivel bemoeien zich met onze reis, maar we laten ons er niet onder krijgen, vandaag alle tijd en rust om spullen in te pakken en te reorganiseren.

We kunnen onze bagage hier in depot laten zodat we licht kunnen reizen. Totaal denken we acht dagen nodig te hebben om heen en weer te komen naar Pokhara en Jomsom en dan nog enkele dagen voor een trekking door Annapurna Sanctuary.
Dit is naar verluid een prachtig stuk natuur rond de 7000-er. De weg heeft niet vreselijk veel hoogteverschillen, hetgeen voor de slechte knieen van onze antilope(n) Marcel een uitkomst is.

Nou beste volgers en belangstellenden, hier dus verslag van de laatste stand an zaken, ondanks alle "Changes of Plans" ik zeg bewust niet tegenslagen! hebben we een mooie reis en een geweldige ervaring. De situatie nemen zoals die komt geeft een hoop rust in de bovenkamer en schept de juiste atmosfeer om er met volle teugen van te genieten...

Later meer, het kan vandaag nog...

Even geduld aub.....

Beste Allemaal,

Allereerst even melden dat jullie berichtjes erg fijn zijn om te lezen, het spoort me ook aan om te verhalen over de reis.

Zoals jullie zien kan het nu best wel even duren voordat we weer een internetmachine tegenkomen, omdat we een aantal dagen de binnenlanden van Nepal intrekken.

De fiets wordt gepakt voor vertrek en morgenochtend vertrekken we vroeg, om voor de hitte toeslaat de vallei van Kathmandu uit te zijn.

We gaan oon een stuk van de Annapurna sanctuary lopen, maar proberen op de fiets zover mogelijk te komen.

De meeste Trekkers die hier verblijven gaan er per bus heen en van daaruit lopen, wij willen er per fiets heengaan, want we hebben niet voor niks door Wim den Haak onze karretjes in topconditie laten brengen.

Voor het lopen hebben we nog elk een rugzak moeten kopen, gelukkig zijn die hier niet duur, ik vond een Deuter voor 25 euro, dus dat kan de kop niet kosten.

Ik ben benieuw en hongerig naar dit nieuwe avontuur, dat toch zeker wel een dag of tien zal duren.

Best kans dus dat het testbeeld een poosje blijft staan.

Het avontuur gaat echter verder en ik zal de pen de sporen geven om het verhaal aan het papier toe te vertrouwen, zodat ik kan verhalen zodra we weer in de buurt zijn van deze helse knoppenkast.

Uiterlijk zal dat 22 mei zijn, we willen namelijk de kuiten even oprekken na de tocht.

Deze mail is van 07.30 in de ochtend, ik mail vanavond (plaatselijke tijd) nog even de laatste stand van zaken..

Groeten, Jan.

De GIFBEKER moet helemaal LEEG...

Reizen wilde nog niet lukken vandaag, we zaten vast in Kathmandu door de
demonstraties tegen de regering. heb midden tussen de demonstranten
gelopen en zowel van de mensen als van de politie gewoon foto's kunnen
nemen...
Zoals gezegd, ze leggen toeristen geen strobreed in de weg!!
Ik voel me hier dan ook ondanks deze omstandigheden erg op mijn gemak...
Morgen proberen we het opnieuw, we willen dan richting het Noordwesten
fietsen, een meerdaagse tocht richting de Annapurna. Een berg van 7600
meter hoog en daar wat wandelen in de richting van het basiskamp.
Het klinkt allemaal erg surrogaat in vergelijking met de geplande tocht,
maar zo schijnt reizen te werken.
De omgeving van de Annapurna schijnt echt iets heel moois te zijn, ik ben benieuw!

Kathmandu ken ik inmiddels bijna net zo goed als den Haag.
De fietsen pakken we morgen in, het is nog een beste trip op de fiets en
we moeten de Kathmandu Valley uit, waar we ook aardig voor moeten klimmen,
een zo mogelijk nog zwaardere klus, in verband met de warmte en de
vochtigheid. Veeeeel drinken mee dus..

Hoop dat de weergoden meewerken, want vanmiddag heeft het hier geregend,

laten we zeggen gegoten!!!

Tot de volgende mail allemaal..

Bevrijdingsdag...

Vandaag zijn we nog te voet op pad geweest, mooie en indrukwekkende zaken gezien..
Hebben de grootste Buddhistische tempel Swayambhunath bezocht en het belangrijkste grote plein van Kathmandu Durbar Square. Ook waren we nog spontaan getuige van de voorbereidingen van een rituele crematie, een typisch Nepalese manier van lijkverbranden. Naast de rivier, de as verdwijnt na de verbranding "gewoon" in het water.
In de avond, toen de winkeltjes open waren, heb ik twee jassen gekocht, een donzen jas van Mountain Hardwear voor mezelf en een Goretex met binnenvoering van The North Face voor Helene. Samen voor omgerekend 80 euro. Chinese parallel-import, maar tegen deze prijzen lach je je een bult..
We blijven hier nog twee nachten, wennen aan het klimaat en de omgeving,daarna willen we naar Sikkem en Darjeeling, schijnen twee vreselijk mooie streken te zijn.
We hebben vandaag een kaart van de streek en een Lonely Planet Nepal gekocht.
Belooft mooi te worden. Ik kan het natuurlijk niet vergelijken met Tibet, maar ik zou hier ook zo voor getekend hebben..
Heel Nepal heeft momenteel te kampen met massale stakingen en protesten. De Maoisten leggen de boel plat, ze willen een minister er uit hebben en er wordt onderhandeld. Het hele sociale leven ligt stil, alle winkeltjes waar Kathmandu zo bekend om is zijn het grootste deel van de dag gesloten, alleen tussen 18.00 uur en 20.00 uur zijn ze even open.
Voordeel is wel dat er ook geen auto's rijden en dat de stad dus nu verlost is van de smog die er anders wel hangt.
Fris ruiken doet het nog steeds niet, het is een zeer oude stad en het "open riool" loopt dwars door de stad. Het is goed te zien en vooral te ruiken dat het water absoluut ecologisch dood is...
We hebben er allemaal vreselijk veel zin in, ik sta te popelen, echt niet te geloven welk een gevoel van vrijheid het fietsen hier teweegbrengt. Het straatleven in Kathmandu is erg levendig, veel winkeltjes, zeer vriendelijke mensen en nergens vijandigheid. Toeristen worden gerespecteerd en niet lastiggevallen.. Straks ga ik weer genieten van een heerlijke nachtrust, maar eerst nog even douchen. Het is vijf voor tien en mijn kussen roept.

Eerste ervaringen in Kathmandu

Gisteren hebben we de eerste dag in Kathmandu doorgebracht. We zijn thuis uitgenodigd bij Ganji, de klusjesman van het hotel en zijn vrouw en twee kinderen. Ze wonen in een kleine kamer, op loopafstand van het hotel, waar ze alles doen, koken, eten, leven, slapen. Koken gebeurde op een tweepits gasstel dat gevoed wordt met een gasfles.
Het huis werd verlicht met kaarsen, ze hebben weinig, maar alles is erg schoon en netjes. We werden verwend met rijst met vlees en een soort sausje met kruiden en linzen, ik heb heerlijk gegeten. Zijn vrouw sprak totaal geen engels, zijn oudste zoomtje (5 jaar) een klein beetje en zijn kleinste (1,5) lachte aan een stuk door.
Hans heeft er de mooiste foto's gemaakt.Echt een bijzondere ervaring om ook eens achter een voordeur te kunnen kijken, er hartelijk te worden ontvangen en de verhalen uit het hart te horen.We hebben op de grond gezeten en hebben met elkaar over van alles en nog wat gesproken en ook veel gelachen.
Het was een onvergetelijke ervaring..
Vandaag gaan we de eerste fietsdag in de omgeving doen, beetje wennen aan het klimaat en de "verkeersregels" er wordt links gereden en op straat loopt van alles, veel mensen, maar ook koeien en soms zelfs een verdwaalde olifant! Uiteraard zal ik zoveel mogelijk vastleggen met de camera...

Nepal...

Hier ben ik weer, de spullen zijn uitgepakt en gereorganiseerd. Ik had voornamelijk spullen voor Tibet bij me en dus een en ander in een van mijn plunjebalen gestopt die we hier in Hotel Ganesh Himal kunnen achterlaten.Wordt dus netjes voor gezorgd als wij aan het fietsen zijn...We gaan nog plannen maken waar we precies heen willen. VanuitKathmandu naar Delhi fietsen hebben we inmiddels uit het hoofd gezet, het is gewoon te warm en te vochtig. In plaats daarvan wilden we eens onderzoeken of we naar Sikkem kunnen, een meerdaagse tour die erg mooi schijnt te zijn.Hier in het hotel komen we allerlei nationaliteiten tegen, een Keniaan, Nieuw Zeelanders, Australiers, Amerikanen en Engelsen.Van iedereen horen we dat Tibet " out of bounds" is en dat je er alleen georganiseerd door kan, dit houdt in: Strakke regie van de gele mannetjes en geen enkel contact met de bevolking. Bovendien is de hele route inmiddels geasfalteerd, kunnen ze sneller met troepen bij de buitengrenzen komen. De nomaden zijn netjes in Compounds opgesloten en op deze manierhebben de gele mannetjes vrij spel in Tibet. Alle banen in het tourisme zijn van de Tibetanen afgenomen en in handen van andermaal die gele mannetjes.De teleurstelling van het missen van het "hoogst haalbare" beperkt zich nu nog tot een verwijzing naar de fietshoogte.Geen van ons had zin om volgens een strak schema over de hoogvlakte gejaagd te worden, zonder tjd om eens om je heen te kijken en contact met de bevolking te hebben.Ook het censuurvrije internetten is een verademing...

vervolg 2 mei

We vertrekken de 4e erg vroeg naar Kathmandu, dat komt ons goed uit, want we willen hier nu wel weg, we waren hier immers alleen omdat dit de "poort naar Tibet" is.
Nu die poort strak dicht blijft heeft het dus ook geen zin om hier te blijven, al zijn er ook hier best mooie dingen te ontdekken. We spraken vandaag nog een andere Nederlander die ook probeerde naar Tibet te komen, maar ook hij kwam er niet door, hij was door een hond gebeten en moest hier nog 10 dagen blijven om de kuur af te maken. Kennelijk hebben ze in Tibet iets te verbergen, iedereen doet er erg geheimzinnig over.
De lucht is hier erg vochtig, maar we wennen er inmiddels al aan. Ook in Nepal is het ongeveer deze temperatuur. De warme kleding voor Tibet kan dus in de tas blijven.
Vandaag hebben we een stadspark bezocht, een park in oude Chinese stijl met allemaal kraampjes met snuisterijen, eten, maar ook kleine schilderijtjes. Ook daar zeer weinig toeristen, op een of andere manier loopt het niet zo...
Ik heb er in ieder geval weinig gezien. Morgen hebbe we in ieder geval genoeg te regelen, fietsen moeten mee, geld halen om de tickets te betalen en zorgen dat we weg kunnen.

2 mei. geen Tibet!

Hoi allemaal,
Vandaag begint het avontuur pas echt! De Chinezen hebben ons gisteren verrast door te vertellen dat we niet eerder dan 7 mei af kunnen reizen naar Lhasa, een Permit voor maximaal 6 dagen kunnen krijgen en dat onze fietsen het vliegveld niet af mogen. We krijgen een gids (Chinese agent) mee die ons " begeleidt" en willen PRECIES weten wat we van plan zij. Hier gaan we natuurlijk niet mee accoord, we willen hier niet nog een week zitten en daarna nog in Lhasa acclimatiseren, zonder uberhaupt de reis te kunnen doen.
Gisteravond hebben we onder het genot van een biertje en tijdens het eten besloten om vandaag onze ticket voor Lhasa om te boeken naar Katmandu en van daaruit op de fiets ons plan te trekken. Voor ons alledrie is dit een "nieuw" avontuur en dat is dan wat mij betreft ook prima.
Natuurlijk had ik graag door Tibet gefietst, maar als het gepaard gaat met zulke problemen dan hoeft het voor mij ook niet. We hebben gewoon geen enkele mogelijkheid om de fietsen in Tibet te pakken te krijgen en er tussenuit te knijpen, nog afgezien van het feit dat de Chinezen hier niet blij mee zullen zijn.
Sprak net een NW-Zeelander bij de internetcomputer die vandaag wel afreist naar Tibet, hij bezoekt Everest basecamp maar heeft daarvoor een privetour moeten boeken die hem $700,-- kost en dat geeft weer hoe makkelijk de beslissing ineens is geworden.
Dat maakt het allemaal ineens wel weer interessant om te weten wat die gele mannetjes allemaal voor de Westerse ogen verborgen willen houden in Tibet.
Vandaag weer een hoop te regelen dus, maar daar is Hans heel erg goed in en ik leer zelf ook erg snel, haha.
In Kathmandu is er geen censuur meer en kan ik zelf verder met het blog.
Tot de volgende mail!!
gr. Jan

Hoi allemaal,
Jan is in China aangekomen en heeft het goed naar zijn zin. Alleen laten de Chinezen het niet toe dat hij zelf zijn weblog bijhoudt. Er wordt veel geblokkeerd op internet. Vandaar dat ik nu een stukje voor hem schrijf.
Hij schreef me in zijn mail;
Het is behoorlijk benauwd, veel smog en nogweinig zon gezien. We zijn volop in strijd om permits te krijgen, afwachten of en hoe het zal verlopen. Voorlopig vermaken we ons hier nog goed. Het is een goedkoop land om te verblijven. Er spreekt niemand Engels, maar vaak kom je er met een dansje en handen en voetenwerk wel uit. We gaan nu 21.30 (= 6 uur later dan bij ons in Nederland) naar bed, het was een lange dag.
gr. Jan
Op deze manier lukt het ook. Zodra Jan wel in de gelegenheid is zal hij zelf weer gaan doen. Tot die tijd mailt hij stukjes naar mij die ik er weer op zal zetten
gr. Helene

Klaar voor vertrek...

Alles spullen zijn gepakt. We zijn klaar voor de reis, nu nog het moeilijkste, de warmte van het gezin verlaten en op pad.

FietsreservespullenslaapzakmatjelampjebidonsgereedschapvoedingkledingshoenentieripstapeCameraIpodgeldpaspoortticketsrepenschrijfblokpentandenborsteltandpastabekerkussenbuffWaterdichtezakplakspullenelastischnettarpgoretexbivakzakgsmzonnebrandfactor50petmutsSokkenonderbroekentshirtsbroekenjasfleecetruihandschoenenheuptasjeriemladersmemorystick

Alle bovengenoemde zaken en nog paar andere spulletjes zijn mee. De rest laat ik thuis omdat ik ze misscien niet echt helemaal nodig heb.
Vóór vertrek wil ik vast een ieder bedanken voor de reeds getoonde belangstelling en de fijne en leuke reacties.
We houden contact via dit medium...

Groeten, Jan

Minder dan een week...

Nu begonnen met het maken van een lijstje met welke zaken ik toch vooral níet mag vergeten! Voordeel van zo'n lijstje is dat je er ook weer een aantal dingen van kunt schrappen, want de balans tussen meenemen en thuislaten moet intact blijven. Meenemen betekent dat het mee moet de bergen over en thuislaten betekent improviseren als je het eigenlijk tóch nodig hebt.

Gelukkig heb ik nog woensdag en donderdag vrij om knopen door te kunnen hakken.

Vrijdag is de vertrekdag, dan word ik rond 13.30 opgehaald en moet alles klaarstaan, ingepakt en wel!

Neem de twee "Reis" boeken in ieder geval mee, Tibet Overland en Tibet van Lonely Planet.. Later meer...

De Voorbereiding...

De voorbereiding begon met het aanschaffen en letter voor letter spellen van deze twee onmisbare naslagwerken. Iedere Tibet-fietser heeft ze (uitgewoond en wel) in de kast staan.
De mijne zijn (nog steeds) netjes, al zal dat over vijf weken ongetwijfeld anders zijn...
Zoals gezegd had ik vijf weken vakantie én toestemming van mijn werk nodig om zo lang weg te gaan. Het noemen van het reisdoel deed ogen twinkelen en al snel stond de toestemming op de mail.
Nu moesten er nog de nodige (trainings-) kilometers onder de kont en dus de banden door. Ik besloot dat mijn Giant X-road uit 2004 voldeed voor zowel de training als de trip, mits voorzien van een aantal aanpassingen en accessoires.
Aandrijving en ketting moesten heavy-duty zijn en er moest bagage mee kunnen. Dat betekende dus een bagagedrager en tassen. Ik kocht op aanraden van de fietsenzaak voor achtertassen en een stuurtas van Agu, allen waterdicht. En zo bracht ik menig uur door op de fiets, regelmatig met de maten en soms alleen. Enkele keren "deden we" een rondje IJsselmeer om meerdaagse etappes te doen. Vooral bleek dat de mentale component doorslaggevend was en die is voldoende ontwikkeld.
Veel is er gesproken, diverse samenstellings-scenario's passeerden de revue, die er in resulteerden dat Hans, Marcel en ondergetekende overbleven..

Nog een goede week, vrijdag begin ik met klaarleggen, inpakken en weer uitpakken en tóch weer inpakken, want het wordt vooral de kracht van het thuislaten...

Wat ik in ieder geval niet thuislaat is een pak Tie-Rips, bedankt voor de snelle service Mathieu!!

Het hoogteprofiel en de geplande route...

(plaatje aanklikken voor vergroting)

Het hoogteprofiel van...

de geplande route ...

Vluchten geregeld!!

Hier ons reisschema...

30-4-2010 17:10u (vertrek) Amsterdam-Chengdu KL 0891

02-5-2010 13:00u (vertrek) Chengdu-Lhasa CA 4112

"Stukkie fietsen" over het dak van de wereld...

26-5-2010 15:45 (vertrek) Kathmandu-Delhi 9W0261

27-5-2010 05:50 (aankomst) Delhi-Amsterdam KL 0872

De Oorsprong

Tijdens een trainingsrit rond het IJsselmeer .

Fietsend door Tibet van Lhasa naar Kathmandu via Basecamp Everest...





Reeds diverse keren heeft deze tocht door mijn hoofd gespeeld, enthousiast geworden door de film en de foto's, maar vooral de verhalen van Hans en Marcel die (beiden hebben deze tocht eenmaal eerder gefietst) samen met mij deze reis gaan ondernemen. Geweldig mannen!


Helene en de kids waren er al snel uit, als ik die trip wil gaan maken en de gelegenheid is er, niet twijfelen, GAAN! Wij staan achter je... Bedankt lieve schatten, voor jullie volmondig JA! En jullie liefdevolle en enthousiaste meeleven en meedenken!!

Nu de mogelijkheid was geschapen, moest er nog van alles geregeld worden, voldoende vakantie sparen, euri, materialen, conditie, lezen over de bestemming etc etc...


Via mijn goeie contact Hein (Nogmaals bedankt Hein!!) voldoende voeding meegekregen met de complimenten van MinDef. Vriesdroogmaaltijden, welke gebruikt worden voor Arctic training en dus geschikt zijn om te vervoeren op de fiets (licht!) en voldoende calorieen leveren voor de inspanning om over passen boven de 5000 meter hoogte te komen.


Wim Haak, de plaatselijke fietsenwinkel regelde belangenloos (Bedankt voor deze gezellige uurtjes Wim!) een fiets-EHBO cursus, zodat we daar niet snel met de handen in het haar? zitten bij pech.


Mijn maatje sponsorde reservematerialen voor de fiets, Bedankt EikeJan, ik hoop dat jij als enige sponsor tevergeefs hebt bijgedragen!!


Inmiddels is er via de Chinese Ambassade in den Haag voorzien in de benodigde visa, is er bij de vliegwinkel geboekt voor de diverse vluchten en kan er op Koninginnedag (Sorry Bea!) vertrokken worden richting Chengdu in China voor de eerste etappe van onze reis.



Ik hou jullie op de hoogte..